Machtig mooi mountainbike-avontuur in de Dolomieten

Al even bijzonder als hun voorkomen is het ontstaan van de Dolomieten. Honderden miljoenen jaren geleden begonnen als koraalriffen in een ondiepe zee, zorgde vulkanische activiteit voor een verharding van de koraalbodem tot kalksteen. De rotsmassa’s werden langzaam maar zeker omhooggestuwd, en gletsjers lieten diepe dalen en grillige vormen in het gesteente achter.

Door dit extreme terrein zijn de Dolomieten niet de meest voor de hand liggende mountainbikebestemming van Europa. Je moet er niet raar opkijken als een pad overgaat in een Via Ferrata (klettersteig), of als een wandelroute pal langs een afgrond loopt. We zijn dus al voorbereid op klauterpartijen en lange hike-a-bikes, maar zouden nog steeds nergens zijn zonder een ervaren lokale gids. 



Deze hadden we voorafgaand aan de trip gevonden in de persoon van Werner Ebner van RideOn MTB. Hij organiseert en begeleidt al zo’n tien jaar biketrips in het gebied, maar ook daarbuiten, tot in Chili en Uganda. Avontuur verzekerd dus! Voor de minder geoefende mountainbiker zijn er ook mogelijkheden in de regio. Bijvoorbeeld de Sellaronda-tour, waarbij je via een aantal liften verschillende natuurlijke en bikeparktrails kunt volgen (zie kader). 

"De wolken lijken te botsen met de bergtoppen en in de verte weerklinkt onweer tussen de bergen"

Bij aankomst in Selva di Val Gardena worden we overdonderd door de bergen rondom ons verblijf. Letterlijk zelfs: de wolken lijken te botsen met de bergtoppen en in de verte is er een onweer te horen dat tussen de bergen weerkaatst. Enkelen van ons gezelschap maken diezelfde namiddag een verkenningsrit en komen na een fel onweer ongeschonden maar compleet verzopen terug.

Dolomieten in vol ornaat

De eerste dag brengt ons via enkele liften naar het bovenste punt van Tutti Frutti, een trail die onderdeel was van de manche van de Enduro World Series die hier eerder plaatsvond. Wat een binnenkomer is dit. Met een spectaculaire start boven de boomgrens rollen we over een groene bergkam de bossen tegemoet.

Met zo’n uitzicht is het moeilijk om de ogen op de trail te houden, ook al is dat wel zo verstandig. Eenmaal in het bos heeft deze trail de nodige verrassingen. Modder, spekgladde boomwortels en enkele extreem steile passages zorgen hier en daar voor een verhoogde hartslag. Alleen voor ervaren mountainbikers dus!

Tutti Frutti eindigt in Canazei, vanwaar we via verschillende liften en enduro- en bikeparktrails in Arabba uitkomen. De liften DMC Europa 1 en 2 brengen ons naar de top van de Mesola, waar het uitzicht op de Marmolada-gletsjer wacht. Een indrukwekkende aanblik op deze hoogste piek van de Dolomieten, niet in de laatste plaats omdat hier een aantal bergbeklimmers zijn omgekomen door een lawine, ontstaan door een gletsjerbreuk. 



Op de terugweg richting Canazei neemt Werner ons mee naar de Titans trail, wederom een EWS-route, met een lift die alleen onder begeleiding van een mountainbike-guide genomen mag worden. Het is dan ook een gnarly trail: wortels, stenen en een behoorlijke hellingsgraad vormen een aaneenschakeling van technische uitdagingen.

"Ook deze afdaling weten we zonder kleerscheuren af te vinken"

Maar ook deze afdaling weten we zonder kleerscheuren af te vinken en via nog een lift en een aantal bikepark-trails rollen we terug naar onze accommodatie in Selva. Onder het genot een biertje kijken we terug op een fantastische dag. Het is haast ongelofelijk hoeveel kilometers, trails en uiteenlopende landschappen we op één dag hebben gezien. 

Sprookjeslandschap

Op de volgende dag vertrekken we vanuit het plaatsje Ortisei, waar we de Mont Seuc-lift naar de Col di Mesdi nemen. Het uitzicht bij het liftstation op de col is betoverend: voor ons liggen glooiende groene alpenweiden, met daarachter de imposante rotspieken van de Sasso Lungo en de Sasso Piatto. We rollen door dit sprookjeslandschap naar de volgende lift, waarna we een stukje klimmen. Al is dit al een flinke, het is slechts een opwarmertje voor wat nog voor ons ligt.

De volgende klim dient zich aan. Ook al zijn het slechts 260 hoogtemeters over een gravelweg, op zo’n 2500 meter boven zeeniveau is dat toch behoorlijk werken. Het uitzicht en de overweldigende natuur zorgen echter voor prima afleiding; langs het pad zien we zelfs de zeldzame Edelweiss groeien! De klim brengt ons bij de Riffugio Alpe di Tires, die met zijn wit-rode kleuren een baken in het landschap vormt.

Een stevige traverse die af en toe de fiets op onze schouders dwingt, voert ons langs de top van het Terrarosamassief naar de Rifugio Bolzano. Een grote stenen hut, die er al net zo sprookjesachtig uitziet als zijn omgeving. We genieten van het uitzicht en nuttigen een welverdiende lunch, voordat we het dal induiken.



De afdaling die volgt is een heerlijke mix van technische passages en vloeiende singletrack over wisselende ondergrond. Soms rotsachtig en steil, soms modderig en glooiend, en hier en daar prikt een opmerkelijke rode steenbodem door de grashelling.

We genieten volop van deze trail, totdat we lager in het dal op heel andere trailgebruikers stuiten. Een aantal koeien loopt op hun dooie gemak voor ons, op een punt waar het pad juist door een nauwe kloof voert… We houden gepaste afstand en komen via een lange aaneenschakeling van vlakke, geplaveide singletracks bij de laatste lift van vandaag, die ons naar Compatsch brengt. Een vlotte laatste afdaling brengt ons weer terug bij de auto’s in Ortisei.

Rotswoestenij en pieken

Alsof de voorafgaande dagen dat nog niet deden, belooft onze derde en laatste dag in de Dolomieten er één van louter hoogtepunten te worden. Na de liften Dantercepies I en II te hebben genomen, zetten we de klim op eigen kracht voort. Al gauw zit er niets anders op dan de fiets op de schouders te nemen en te voet verder te gaan.

Naarmate we hoger komen wordt de klim alsmaar steiler en gaat hij over in een trap. Fiets in de nek en lopen. Ruim boven de boomgrens is het zoeken naar adem én naar een stevige bodem bij elke stap de we zetten. De vele wandelaars die we tegenkomen kijken ons verbaasd aan; in dit terrein heeft een fiets toch niets te zoeken?

"Op zo’n 2400 meter hoogte worden we beloond met een schitterend uitzicht op het volgende dal"

Als we op zo’n 2400 meter hoogte de kam bereiken, worden we beloond met een schitterend uitzicht op het volgende dal. Na een korte pauze dirigeert Werner ons achter een groepje wandelaars aan. We kunnen onze ogen haast niet geloven: het pad gaat, vlak langs een rotswand, haast even steil omlaag als de trap die we zojuist beklommen hebben.

Met het zadel in de onderste parkeerstand waag ik me aan de zigzag door het steile steenlandschap. Het ene moment rol ik stapvoets over ruwe rotsplaten, het andere moment is het zoeken naar grip op losse stenen. Het voelt als een skiër op een steile off-piste helling, als ik behoedzaam maar vol overgave het achterwiel omzet om de krappe haarspeldbochtjes door te komen. De controle verliezen kan me hier duur komen te staan…

Klimuitrusting

We blijven hoog in het dal en zien de volgende bergkam al liggen. Deze wandelroute trakteert ons op een passage waar een klimuitrusting niet zou misstaan. Met de fietsen op onze schouders balancerend, klauteren we door een nauwe rotsspleet omhoog, elke voetstap nauwgezet plaatsend.

"Met de fietsen op onze schouders balancerend, klauteren we door een nauwe rotsspleet omhoog"

Eenmaal op de kam aangekomen, zien we de berghut van Puez in de verte. We zien een uitnodigend wandelpad ernaartoe, maar Werner stuurt ons verder langs de rotskam naar de Sass da Ciampac (2667 meter). Na de verplichte groepsfoto op de top, brengt de volgende (wederom extreem technische) afdaling ons regelmatig vlak langs een immense afgrond. Behoorlijk intimiderend en even rondkijken is er even niet bij. Gelukkig draaien de action camera’s overuren en kunnen we het schouwspel thuis nog eens goed bekijken.

Eenmaal bij de hut aangekomen kunnen we energie bijtanken en bijkomen van het bergavontuur tot nu toe. Want Werner heeft nog één piek voor ons op het programma staan: de Pitla Piza de Puez, de bergtop achter de hut en met 2725 meter het hoogtepunt van deze biketrip. Het uitzicht is opnieuw schitterend, en na nog één keer wegdromen bij het machtige bergpanorama draaien we om en duiken we de laatste afdaling van deze biketrip in. De wat stevigere rotsondergrond nodigt dit keer uit tot enige spielerei, en met de grootst mogelijke grijns rollen we terug naar onze verblijfplaats om te proosten op een onvergetelijke trip. Salute!

Eindoordeel

Pluspunten:

+ Adembenemend natuurschoon
+ Veel skiliften open voor mountainbikers
+ Maximale uitdaging bergop en bergaf

Minpunten:

- Veel paden zijn niet 100 procent berijdbaar
- Niet voor mountainbikers met hoogtevrees!
 

---

Minder extreme routes

De Dolomieten zijn ook geschikt voor minder ervaren fietsers. Een relatief toegankelijke route is de Sellaronda-tour. Dit is een route van 55 tot 60 kilometer (afhankelijk van de rijrichting) die rond het Sella Ronda-massief voert, waarbij je via een aantal liften verschillende natuurlijke en bikeparktrails kunt volgen. Verder zijn er tal van andere MTB-routes, bikeparks en paden die uitnodigen tot schitterende ritten. Op de website van het skidomein vind je een overzichtelijke weergave van de mogelijkheden. 

Meer informatie vind je op Sellaronda-mtb.com en Dolomitisuperski.com

Reisinfo

De Dolomieten liggen op 1050 kilometer van Utrecht en zijn met de auto via de Brennerpas te bereiken. De beste reistijd is van half juni tot en met half oktober. Voor mountainbikers is de toegankelijkheid van skiliften belangrijk; als je veel van de omgeving wilt zien is het gebruik van de liften een must. Houd daar dus rekening mee bij het kiezen van je bestemming.

Ook een MTB-guide is aan te bevelen, alleen al omdat lang niet alle paden geschikt zijn voor mountainbikers. Al kun je in de verschillende bikeparks (Sassolungo, Paganella, Fassa etc.) en bijvoorbeeld via platforms zoals Komoot en Trailforks heel wat trails en afdalingen vinden – op eigen risico!

---

_{Tekst en beeld: Michel Romen}