Biken in de Bartje 200

De weken voorafgaand aan het evenement heb ik enkele langere toertochten gereden en ook individueel wat kilometers gemaakt. Met telkens in mijn hoofd: dit waren er 'maar' 100, tijdens Bartje200 moet ik er nog 100 meer fietsen... 

Zondagmorgen acht uur, met 1700 dames en heren aan de start in vijf verschillende waves. Gelukkig zit ik in de tweede wave, waardoor je lekker vooraan mag beginnen. De start is onder applaus van vele vrienden, familie en bekenden en het zonnetje schijnt heerlijk. Met een temperatuur van rond de 20 graden ideale omstandigheden.

“Met name de regen van zaterdag heeft een fijn effect op de paden” 

Het mulle zand van de weken daarvoor is enigszins veranderd in heerlijke, harde singeltracks met voldoende grip, genieten dus.

De eerste kilometers moet ik op zoek naar een lekker tempo waarbij ik mijn ademhaling onder controle probeer te krijgen. Door een longaandoening is dit niet altijd even makkelijk, maar vandaag gaat dat perfect. Ik beland in een groepje waarbij het tempo op ongeveer 25 km/u gemiddeld ligt. Eigenlijk voor mij net te hard, maar het gaat heerlijk. 

Opstoppingen

Na zo’n 10 km is er lekker de ruimte en blijkt dat we de eerste klimmen bij Exloo overslaan. Dit was een plek waar vorig jaar opstoppingen ontstonden, dus een wijs besluit van de organisatie. A snel komen we in de geweldige omgeving van Sleen waar we bij de Kibbelkoele lekker klimmen, keren en dalen op de heerlijke singletracks. 

Na een dikke 40 km bereiken we het eerste foodpoint. Net als vorig jaar i de verzorging weer tiptop geregeld. Behalve lekker drinken en een krentenbol en andere versnaperingen is daar ook mijn vriendin die de gehele dag met mij meerijdt voor aanmoedigingen en ondersteuning. 

Kop over kop

Al snel wil ik weer door, want ik heb een lekkere flow te pakken. Via Schoonloo en Grolloo over heerlijke bospaden en singletracks op naar het volgende tussenpunt Balloo. Mijn fietsmaat Rudie blijkt hetzelfde tempo te rijden en daardoor kunnen we elkaar goed ondersteunen onderweg door kopwerk af te wisselen. Maar een kwartier na de tweede tussenstop voel ik ineens een harde felle steek in mijn been. Ik ben dwarsdoor mijn broek heen gestoken door iets wat ik tot op heden niet gezien heb. Zo’n steek is me vaker overkomen, dus ik maak me niet teveel zorgen. 

"Door de steek voel ik de kracht in mijn rechterbeen wegtrekken en zet ik voornamelijk af met links"

We komen bij het Balloërveld, werkelijk een van de mooiste plekjes van Drenthe. Maar helaas geniet ik iets minder. Door de steek voel ik de kracht in mijn rechterbeen wegtrekken en zet ik voornamelijk af met links. Dit gaat best even goed, totdat ik de kramp in mijn linkerbeen voel trekken. 

Rugproblemen

Ik baal, want ik rij net zo lekker en uitrijden is voor mij een belangrijk doel. Gelukkig staat daar mijn vriendin en die pept me op om het wel te blijven proberen tot de volgende stop in Zuidlaren. Helaas heeft Rudie inmiddels wat rugproblemen, dus het woord opgeven, komt nu ter sprake. Maar na ongeveer 10 minuten doet mijn rechterbeen het weer en kom ik terug in mijn flow. 

"De laatste 50 km moet ik het dus alleen doen"

In Zuidlaren neem ik even de tijd om wat te eten en een schoon shirt aan te trekken voor de laatste 60 km. Ik begin erin te geloven om een mooie tijd te rijden en een flink stuk sneller te zijn dan vorig jaar. Met Rudie gaat het steeds minder en moet afstappen in Annen, waar onze partners staan aan te moedigen. De laatste 50 km moet ik het dus alleen doen, maar dat vind ik, behalve ongezellig, niet erg. 

Energie over

Ondanks dat ik alleen fiets gaat het wonderwel goed. Af en toe neem ik een gelletje en wat cafeïne kauwgom om bij de les te blijven. In tegenstelling tot vorig jaar heb ik nog wat energie over en begin zelfs enkele deelnemers te passeren.

Bij de laatste tussenstop in Gieten spreek ik enkele bekenden die me de moed inpraten voor het laatste stukje. En ja inderdaad, de laatste loodjes wegen normaliter het zwaarst, maar niet vandaag, want: ik ga het halen. De laatste 20 km rijd ik met een lach op mijn gezicht en geniet. 

Naar de eindstreep

De finish nadert en ik hoor de stem van de enthousiaste speaker. Geweldig om al het publiek te zien klappen. Dit jaar bijna twee uur sneller dan vorig jaar, maar nog het belangrijkste voor mijzelf is dat ik er echt van heb genoten.

Bij de finish neem ik de medaille en een lekker drankje en hapje in ontvangst en praat nog wat na met andere deelnemers. Ook Rudie was ondanks zijn pijnlijke rug bij de finish en afgesproken dat we het volgend jaar gewoon weer gaan flikken. En ja, misschien wel een keer de heroïsche wintereditie Drenthe 200. Maar daar zal ik nog wel even een nachtje over slapen. Da’s na zo’n rit geen enkel probleem.

Tekst: Lennart Dolfing