De Hel van Houtepen

“Rob Houtepen zette enkele jaren geleden vanuit Maastricht in de driehoek Visé-Luik-Verviers een tocht uit van 238 km met 55 hellingen, waarvan 25 zwaarder dan de Keutenberg en de Eyserbosweg. 60 klimkilometers met om en bij de 5188 hoogtemeters en dat alles over een bij tijd en wijle abominabel wegdek”.

Intrigerende citaten die ik vond, nadat ik de profs in de Tour de Wallonië de helling van Cheratte zag nemen. Als geboren Zuid-Limburger peinsde ik er niet over om in dit gebied te fietsen. Toegegeven, de wegen zijn minder slecht dan vroeger, maar de hellingen zijn nog even steil.

Van de aanvankelijke enthousiaste reacties, was er om uitlopende redenen nog een clubje van circa tien Pedaleurs van de wielervereniging uit Malden over, die er nog zin in had. Nadat we de helft van het parcours verkenden, slonk het groepje helaas verder...

De voorbereiding

In de aanloop naar de tocht hadden we elkaar goed gek en zenuwachtig gemaakt (eten, drinken, hoe aan te pakken, welk verzet enz.), en was de weersverwachting een bron van zorg. Op een nat parkoers moet je dit niet willen, je remt je helemaal een ongeluk en laten lopen van de fiets is geen optie op het erbarmelijke wegdek. Minder dan 24 uur voor de rit werd het dan toch een ‘go’, op hoop van zegen. 

Aan de start in Sint Geertruid verschenen Noël, Peter-Jan, twee Maartens en ik zei de gek, onder begeleiding van Miranda Boonstra, veelvuldig Nederlands kampioene van onder andere de steeplechase en marathon en nu hardloopcoach. Net na zes uur in de ochtend gingen we goedgehumeurd, doch met enige schrik, op pad. Snel was duidelijk dat de temperatuur wel eens een dingetje kon gaan worden.

"Al voor zeven uur stegen de temperaturen boven de 25 graden"

Wederom bleken de klimmen steeds van de buitencategorie en ritme vinden was een onmogelijke opgave: één grote intervalrit zou het worden. Denk niet dat er veel ontspanning en tempo in de afdalingen zit: grote gaten duiken – steeds onverwachts - op.

Vol aan de bak

Toch slagen we er in een redelijk tempo te ontwikkelen. De lelijkheid van het gebied nabij Luik heeft een bepaalde schoonheid in zich, maar energie om hier over te filosoferen hebben we niet echt. De ene klim na de andere klim. Boven komen, afdalen, en weer klimmen. 
Geen tijd om te eten, half recupereren en weer vol aan de bak. Rue Tesny, Haute Folies, Haie des Loups, Bois de Beyne. Die namen herinner ik me nog, de rest is verdwenen in een donker stukje van mijn geheugen. 

Helaas, door de vele lussen in het parcours verrijden we ons ergens op een cruciaal punt, waardoor terugvinden van de route een pittige opgave wordt. Maarten en mij kost het een paar kilometer, doch de rest is zeker 15 km aan het omrijden. 

De eerste rustplek

Ruim anderhalf uur na schema bereiken we de eerste bevoorrading in Trooz, waar Miranda ons moed inspreekt en oplapt. De pechvogels melden zich ook na een half uur. Als onze triatleet weigert om in de bosjes zijn behoefte te doen, vergezeld Maarten onze schijterd op zijn half uur durende zoektocht naar een café. Ruim twee uur na schema gaan we verder.

"Gaan we wel voor het donker thuiskomen?"

Na de pauze wordt het landschap allengs mooier, zeker in beurt van Olne, echt mooi zelfs. We rijden weer op schema, tijd terugwinnen is er echter niet bij. Maarten krijgt mentaal een dreun, als we de zoveelste klim moeten maken, naar een dorpje waar we net, weliswaar via een andere route, ook al geweest waren. 

De tweede pauze

Bij Drolenval besluit Maarten via het dal van de Vesdre naar rustplek twee in Trooz te rijden. Met z’n vieren rijden we gestaag door, steeds voor mij niet helemaal duidelijk wie nou het sterkste is, de diesel Noël (één tempo), de fladderende Peter-Jan (rijdt het parcours dubbel met zijn geslinger) of Maarten Lenis (altijd nog effe een tussensprintje). 

Ik hou me aan mijn opdracht: eigen tempo, niet meegaan, dan rij je jezelf niet kapot. Ik roep boven op iedere klim: “Stelt ook niets voor!” Ik besluit mezelf in te houden om niet te roepen: “Staan jullie nu alweer te pauzeren?” (met andere woorden: staan jullie nu alweer te wachten op mij). Na 125 km krijgt Maarten Lenis even een dip, doch houdt zijn tempo en heb ik soms dus een maatje.

Op de tweede pauzeplek (na ruim 150 km), slaan we weer liters water en cola achterover. Inmiddels zijn we ook enkele keren gestopt, onvermijdelijk; twee grote bidons per uur is het minimum dat we inslaan bij inmiddels dik dertig graden.

Nooit opgeven

Coach Miranda spreekt ons weer moed in en verduidelijkt ons dat opgeven geen optie is. We beginnen weer met z’n vijven aan de laatste 86 km. De ene Maarten is er weer helemaal bovenop, de andere Maarten rijdt ook keurig mee. De hitte blijft moordend. Na de zoveelste helling met de zon in de rug, besluit een van de Maartens een stukje via de Maas te gaan om later terug aan te pikken.

In Dalhem met zo’n 31 km te gaan, missen we elkaar op een haar door miscommunicatie, doch Maarten vindt nog een vaatje waaruit hij kan tappen. In Rullen, met nog z’n 21 km te gaan, horen we ineens iemand roepen. Kijk wie daar aansluit en nog een ijzersterke finale rijdt: Maarten!

De lampjes zijn inmiddels aan, en net na tien uur draaien we de Eindstraat te Sint Geertruid in, waar we verwelkomd worden met de Nederlandse en Limburgse vlag door Miranda Boonstra en Jacqueline Pulles. We komen niets te kort en worden lekker verwend.

Grootspraak

Moe maar voldaan, na ruim 12,5 uur interval op de fiets (242 km, 5489 hm), maar ook supertrots genieten we nog van een mooie, warme zomeravond in de tuin, waar alle grootspraak natuurlijk rijkelijk een podium krijgt, zoals “Ik had nog over” en soortgelijks. Er komt geen tweede versie van de Hel van Houtepen vanuit Sint Geertruid, dit is echt een ‘once in a lifetime’.

Download hier de route Hel van Houtepen.

De 25 zwaarste

De volgende 25 beklimmingen die voldoen aan het criterium gelijkwaardig of zwaarder dan een Eyserbosweg en Keutenberg (volgens het algoritme van Climbfinder) ga je in onderstaande volgorde tegenkomen tijdens deze route. De lijst is niet uitputtend, en we hebben onze best gedaan de volgorde correct te krijgen, doch ons duizelt het soms ook door de vele lussen.

•    Rue de Borre
•    Rue Vieille Voie 
•    Rue Tesny
•    Côte de Bellaire
•    Le Fond du Chat
•    Rue Joseph Leclerq
•    Haie des Loups
•    Haute Folie
•    Chemin de la Lemmetrie
•    Voie des Chars
•    Voie Collas
•    Bois d'Olne
•    Chemin du Haras
•    Côte de Cornesse
•    Drolenval
•    Côte de Hansez
•    Rue de la Pierre Blanche
•    Bois de Beyne
•    Côte de Fayembois
•    Heids des Chênes
•    Rue des Heids
•    Les Houlpays
•    Rue des Montagnards
•    Bois de la Dame
•    Rue Voie Mélard

Tips ter voorbereiding

Onderschat het navigeren in dit gebied niet. Ten eerste zet 'Herberekening' uit: het gaat anders gegarandeerd fout, de kruisingen volgen elkaar snel op, kijk naar je kaartje op display. Ten tweede, bij twijfel kijk naar hoeveel kilometers er nog te gaan zijn: zo voorkom je dat je per ongeluk de terugweg oppikt. Ten derde, uiteraard: verdiep je goed in de route ter voorbereiding.

_{Tekst: Jan-Peter Ploemen}