Column: de jonge hond

Hele groepen racefietsers kwamen op een smal fietspad op mij af. Als ik daar samen had gereden met een kind op een klein fietsje had het zweet in mijn handen gestaan, en niet van de fysieke inspanning. Wat een verschil was het voor mij als de racefietsers elkaar seinden dat er iemand ‘tegen’ kwam! Daardoor wist ik dat ze me zagen en ruimte gaven.

"Roep meer waar het hárd moet, dan waar het zácht moet."

Het viel me op dat op smalle fietspaden bijna net zo hard werd gereden als op brede wegen. Dat is natuurlijk niet handig. Als je de jonge hond in jezelf niet bewust uitlaat op een plaats waar dat kan, gaat die hond er op een ongelegen moment vandoor. Bijvoorbeeld in de bebouwde kom of op een smal pad. Je moet je jonge hond en die van je maatjes vol laten rijden op plekken waar het kan. Dan zijn ze uitgespeeld waar het nodig is om rustig te rijden. Meer roepen dus waar het hárd moet, dan waar het zácht moet. Dat is niet zo makkelijk, vind ik zelf.

Ergens was er de keuze tussen een brede weg onder aan de dijk en het pad op de dijk. Dat pad had het mooie uitzicht, maar was smal. Van sommige die voor het mooie uitzicht gingen, nam de jonge hond het toch over. Verderop stond een ambulance.

Terug fietste ik met de tocht mee en kwam in een snelle groep. Tobbend op het kantje. Ik hoefde mijn jonge hond niet tot de orde te roepen, hijgend was die al afgehaakt.

Tips voor het rijden in groepen vind je hier.