Natuurpark Anaga
met Free Motion Cycling
De ochtendzon prikt door de palmbomen, schittert op de lege strandbedjes. Baantjes worden getrokken in de rustige zee, hardlopers strekken de benen over de boulevard en wij fietsers, wij trekken het Anaga gebergte in. Hier in San Andrés kon de triatlon zijn uitgevonden. Mensen met andere hobby´s verschijnen nog niet ten tonele.
In die rust rijden we richting de hoogte,
voor route nummer drie. Na een kleine ruïne, wat ooit een fort ter bescherming tegen piraten was, zal de weg twintig kilometer gestaag omhoog lopen. Onze gids Mat kijkt naar de donkere wolken en kruist zijn vingers, hopend op goed weer. Dit groene gedeelte van het eiland dankt zijn weelderige vegetatie namelijk aan een wat vochtiger klimaat. De natuurlijke scheidslijn, gevormd door de majestueuze El Teide vulkaan, maakt dit contrast mogelijk.
Vooralsnog de zo fijne, en snel vertrouwde, Tenerife omstandigheden, onder het geruis van golven fietsen over strak asfalt, in de warmte en omkadert door stijlvol in hout verstopte vangrails. Ook de cactussen, dorre grassen en rotsige bermen herkennen we. Maar al gauw wordt het beeld veelkleuriger. Bloeiende planten en lage, groene vegetatie vult het decor. In de verte zien we juist met bos beklede bergen en dat is ongewoon. Traditioneel begint een berg met bos en eindigt het met lage begroeiing.
De klim (El Bailadero) geeft een totaal andere ervaring dan die van El Teide. Alsof we in een ander land fietsen. Het doet ons denken aan de Pyreneeën, aangevuld met cactussen en zee.
We komen hoger en rijden de mist in. Niet alleen de donkere lucht, maar vooral de overhangende bomen dimmen het licht. Het geeft een mysterieus gevoel. Om ons heen zien we steeds meer varens en mos. De vochtigheid druipt er vanaf. Mat vertelt dat dit de ‘horizontale regen’ wordt genoemd, bomen en planten halen vocht uit de wolken zonder afhankelijk te zijn van neerslag.
Bovengekomen vergapen wij ons op verschillende plekken aan het weergaloze, ons door de wolken gegunde, uitzicht. De omgeving is in zoveel facetten ongewoon dat de afleiding groot is. Zo dalen wij af, de bewolking achterlatend en de lunch tegemoet.
Daarvoor laten wij ons meenemen naar het lokaal beroemde El Nervioso. Het pleintje vol wachtende mensen werkt als een offline beoordelingsindicator. Binnen kijken we op van de aankleding, of meer het gebrek eraan. Toch is de sfeer levendig en uitnodigend. We zijn in een ‘guachinche’. Waar het draait om lokale gerechten en wijn. De zaak, een voormalig autogarage, heeft de muren en verlichting in ere gehouden. Vroeger kon je in een guachinche als deze eten zolang er wijnvoorraad was. Een passend einde van de rit, het zit hier niet voor niets stampvol.
De route en beleving maken een uitstap naar dit gedeelte van het eiland een feest.
(De route is ook goed te doen in een ronde, dan is het vanaf hier voornamelijk in dalende lijn terug naar start)
Natuurpark Teno
met Cycling Holidays Tenerife
Onze gidsen Massimo en Tom staan klaar met twee extra fietsen op deze stralende dag in Santiago del Teide. Voorstellen, afstellen en gaan. De Masca kloof heeft een sterke aantrekkingskracht, niet alleen op ons. Masca ligt op een bergrug, omringt door grotere bergen, pal voor een hoge rotspunt. Niet zelden wordt de vergelijking getrokken met de belangrijkste toeristische attractie van Peru. Of dat terecht is gaan we zien.
We doen
route vier met de klok mee, waardoor we de steile (bekende) klim naar Masca afdalen. Dit maakt de rit wat toegankelijker. Toch zien we kort na de start al dubbele cijfers. We vertrekken geen spier naar Massimo, dit is immers ‘de makkelijke kant’. Bovenop houden we onze gezichten niet langer in de plooi, de Masca kloof toont zich in volle glorie. Tijdens het dalen houden we soms even halt. Even staan en kijken, even verwonderen. De bergen, het dorpje, de zee in de verte, de gracieuze haarspeldbochten. De schoonheid is immens.
Het afscheid van deze kloof valt zwaar, mede door de hellingshoek. Wederom stevig klimmen helpt ons er bovenop. Als we met de laatste bocht een top opdraaien krijgen we een volle laag wind in ons gezicht. Een zekerheidje op deze plek volgens Tom, die meldt dat we nu een lange, vriendelijke afdaling krijgen.
In een flow rollen we omlaag, de steeds warmere wind drukt om ons heen, recht vooruit de zee. Dan volgt een stuk ‘Spaans vlak’, paar procent omhoog, paar omlaag, omgeven door bananenplantages werken wij ons een weg naar het levendige havenstadje Garachico. Het strandje ligt vol, jeugd springt vanaf de rotsen in het water en in het centrum is een kleine markt gaande.
Ook voor ons even tijd voor ontspanning. Als ik over mijn dampende cortado kijk zie ik nog net de zee tussen de witte muren priemen. Over het plein kijkend zien we de tegen dit stadje aangekropen bergen. Dit was de belangrijkste havenstad van het eiland, tot de Trevejo vulkaan de lava er doorheen liet stromen (1706) en men veiligere oorden vond. We stappen weer op en beginnen meteen met klimmen. De ene haarspeldbocht na de andere. Terwijl de hoogte toeneemt blijft het geluid van de oceaan hoorbaar en blijkt Garachico ook van boven een juweeltje. Geheel volgens de waarschuwing boet de klim schoonheid in na El Tanque. En dat is prima, anders krijg je nog het gevoel dat dit eiland door een schilder is gemaakt.
Vlak voor de top en zeker erna wordt het toch weer mooi. In de afdaling naar het eindpunt gaan de afgelopen ritten al door ons hoofd. Het eiland van de eeuwige lente heeft ons voor eeuwig gegrepen. En of Masca lijkt op die ene plek in Peru, dat laten we aan jou!