Klimmen in Catalonië

Bij Catalonië dachten we meteen aan Girona. Hip koffietentje, wat profi racefietsen tegen de gevel, gesoigneerde fietsers op het terras en espresso’s op tafel. Maar we gaan niet naar dit geijkte Instagramplaatje. De gouden kust wacht op ons, ofwel de Costa Daurada. Bekend om haar badplaatsen als Cambrils en Salou. Als we vertrekken voor onze eerste rit beseffen wij nog niet dat dit ook een perfecte fietsregio is. 

Het is begin oktober en we fietsen in kort-kort. Onze voorwielen bevinden zich net een stukje (zo’n vijf procent) hoger dan de achterwielen. Om daarna de tegengestelde verhouding aan te nemen. Nooit vinden ze elkaars gelijke. 

Dit op-en-af berglandschap wordt gevuld met rode rotsen, cactussen, bossen en prachtige oude olijfbomen en dorpjes. Hoewel we maar op een handvol kilometers uit de kust zijn, is die drukte nergens meer te bekennen. 

De enkele auto’s die we tegenkomen staan onbeheerd langs de kant. De beheerders zelf zijn onderdeel van de lokale hype in coronatijd. Onze gids vertelt dat het hier voorheen echt uitgestorven was, maar dat ‘iedereen’ eetbare paddenstoelen is gaan plukken. Het resultaat daarvan proeven we tijdens onze lunch in Capafonts. De 'rovelló' (Catalaans) smaakt zoals de streek; verrassend goed! 

In het zicht van Mont Caro

Onze fietsschoenen klakken over het marmer. De banden rollen er stilletjes naast. Zo lopen we de hotellobby uit, vanachter de receptie krijgen we nog een ‘bon dia’ plus glimlach mee. Het bordje ‘bike friendly’ op de gevel hangt er niet toevallig. Dag twee is onderweg.

"Al bij het verlaten van de stad loopt de weg stilletjes omhoog"

De exotische palmbomen laten we achter ons en maken plaats voor een mediterrane flora. Voor ons vult de trots van de regio de horizon. Met elke trap zoomen we verder in op het Els Ports-gebergte. De dag ontwaakt en het licht is nog pril.

Koplampen verraden de haarspelbochten die op ons wachten. Haarspeldbochten die ons naar de Mont Caro moeten leiden. Deze top ligt, zoals het hoort met grote beklimmingen, nog ver buiten het zicht. 

Grillig decor

Ik mocht al veel bergen leren kennen, maar deze stelt zich wel op een unieke manier voor. De zon hangt nog laag boven zee, de lucht wisselt donkere wolken af met strakblauw. Dit beeld blijft kilometerslang bestaan. 

Stilaan wordt het decor grilliger, met grove rotspartijen om doorheen te slingeren. Met nog 3,8 kilometer te gaan slaan we af op een smallere weg. De hellingshoek van tien procent blijft hardnekkig hangen, net als de mist om ons heen. 

De witte stenen doen mij sterk denken aan de Mont Ventoux. Dat een rood-witte toren zich af en toe laat zien door de mist draagt daar subtiel aan bij. Met het bereiken van deze toren bevinden wij ons op 1430 meter boven zeeniveau. Alle deze 1430 hoogtemeters hebben wij in de afgelopen 23 kilometer gewonnen. 

Prachtige passages

Na de afdaling maken we nog een lus van een kleine 100 kilometer, waarin we weer 1284 hoogtemeters aan onze klimmersbenen voeren. In deze lus krijgen we een paar prachtige passages voorgeschoteld. 

De soms saaie verbindingsstukken over doorgaande wegen nemen we daarbij voor lief, zeker omdat de omgeving consequent schoonheid blijft leveren. Als we de opdracht van onze gids krijgen zijn wiel te pakken, navigeert hij ons van zo’n verbindingsstuk af. 

"Onmiddellijk is de beleving anders"

Strak asfalt wordt ingeruild voor een zowel horizontaal als verticaal slingerende gravelweg. Om ons heen overdreven veel olijfbomen; zover als het oog rijkt staan ze en zo te zien doen ze dat al decennialang. 

De olijven glimmen ons tegemoet. Ik hoef maar iets naast mijn fiets te hangen om er zo eentje van de boom te kunnen happen. Toch schijnt een wekenlang waterbad de smaak van de populaire vrucht goed te doen, dus neem ik maar een minder gastronomisch gelletje.

Muisstille wegen

Een stukje verder in de route rijden we over de TV-3301, lokaal bekend als ‘mirror road’. In iedere haarspeldbocht staat prominent een spiegel opgesteld. En als we dan toch in de spiegel kijken dan is deze weg typerend voor een groot gedeelte van de Costa Daurada: korte en middellange beklimmingen die makkelijk lopen over muisstille wegen. 

Op de laatste klim van de dag moeten de heren fietsers nog even de spierballen aan elkaar tonen en zo verstoren drie mannen voor even de rust bij Benifallet, om daarna met een grote glimlach terug af te dalen naar Tortosa. 

Waar we op het hotelterras neerstrijken voor onze hersteltapas aan het zwembad. Daarna op het gemak vier uur wachten op het diner, want we zijn tenslotte in Spanje. 

Een gouden combinatie

De ‘gouden kust’ blijkt fietsers een gouden combinatie te bieden. In de kustplaatsen vind je fantastische hotels. Soms zelfs met faciliteiten voor fietsers. En dan niet alleen het met schoenplaatjes lopen over marmer, maar de mogelijkheid fietsen te huren en te stallen in het hotel zelf. 

Stap je op de fiets, dan ben je binnen een halve bidon in de bergen. Vanaf die zonnige bergen hint de zee regelmatig naar een rol in het middagprogramma. 

Als je even genoeg hebt van al het klimmen kan je ook de vlakke gebieden opzoeken. Zo reden wij op dag drie door de Ebrodelta. Een gebied waar de Ebro-rivier en de zee samenkomen en de rijstvelden en flamingo’s op je wachten. 

De route goed uitkienen is wel aan te raden. Het is zonde om te veel over de verkeersaders te fietsen, want de prachtige wegen door rustig gebied liggen voor het oprapen. 

Reisinformatie

Beste reistijd: februari t/m november

Hoogtepunten
+ Serieuze bergen beklimmen in heerlijk weer
+ fietsen combineren met strandleven
+ goede faciliteiten in ongekende rust

Tegenvaller
- De drukke doorgaande wegen zijn soms onontkoombaar

Eten en slapen deden de makers in: 
Hotel Sol Port, Cambrils
Hotel Corona, Tortosa 
Hotel Regente Aragón, Salou

Fietsverhuur en gids: Rodabikes, Cambrils

Wil je meer weten over deze bijna altijd zonnige Spaanse regio, zoals fietsvriendelijke hotels of deze en andere autoluwe routes downloaden? Zie ons dossier Catalonie.

_{Tekst: Erwin Reijneveld / Beeld: Erwin Visser}