Het Zwitserse Alpes Vaudoises

Een baby eet zijn middaghapje onder een parasol. Het jochie heeft geen oog voor ons, maar kijkt uit over de machtige bergketen Dents du Midi (3258m). We geven hem geen ongelijk.

Met het tempo van een Zwitserse tandradtrein klimmen we naar het skioord Les Chaux. Mijn koerstrui is doorweekt van het zweet. Het hellingspercentage rijst boven 15 procent. Ik probeer lichter te schakelen, maar zit al op het grootste kransje. Deze helling van 5,5 km en gemiddeld 10 procent (!) vertoont trekken van de gevreesde Mortirolo in Italië.

Naar acceptabele hellingspercentages

Hoewel de helling onverbiddelijk steil is, trakteert ze ons op verzachtende panorama's. We rijden langs alpenweides die worden begraasd door koeien met rinkelende bellen. In de bermen bloeien de orchideeën. Boven de 1600 meter waait een verkoelende bries. De hellingspercentages worden acceptabel. Besneeuwde bergtoppen en steile rotswanden vormen het decor, met in de verte het sierlijke silhouet van de Mont Blanc. Bij bergstation La Boille ô Chaux klikken we uit de pedalen. “We hebben ons pintje nu wel verdiend”, concludeert mijn Vlaamse reisgenoot.

Een rank gestalte

De doodlopende klim vanuit Gryon naar Les Chaux (1800m) is één van de 'geheimtips' van gids Alain Rumpf, die ons zijn favoriete wegen van de Alpes Vaudoises laat zien. Alain is afkomstig uit Genève, maar woont al bijna twintig jaar in de streek. Hij werkte jarenlang bij de internationale wielerbond UCI in Aigle, maar is sinds vijf jaar actief als gids, schrijver en fotograaf in de reisbranche. Alain koerste zo'n tien jaar op regionaal en nationaal niveau. Zijn ranke gestalte verraadt dat hij nog altijd goed in vorm is. Vijf jaar geleden werd hij 25ste in de prestigieuze Dolomieten Marathon in de Italiaanse Alpen.

“Hoe langer, hoe zwaarder, hoe leuker ik het vind”

De Alpes Vaudoises liggen ten oosten van de Rhône en het Meer van Genève. De streek op zo'n 900 autokilometers van Utrecht wordt gedomineerd door het massief van Les Diablerets dat tot 3210 meter hoogte reikt. Het gebied telt vier bergpassen: Col des Mosses (1445m), Col du Pillon (1546m), Col de la Croix (1778m) en Col du Pierre du Moëllé (1661 m). De laatste is een bijzonder geval, vertelt Alain: “Hij ligt in militair gebied, dus je kunt er alleen in het weekend naar boven. Doordeweeks zijn ze er aan het schieten.” 

De zwaarste van Zwitserland

De Alpes Vaudoises herbergen relatief weinig lange en hoge beklimmingen. Dat maakt de streek bij uitstek geschikt voor fietsers die in een toegankelijker Alpengebied willen fietsen. “Bijvoorbeeld als je de Alpe d'Huez of Stelvio al van je bucketlist hebt gestreept of voor het eerst de bergen in gaat”, zegt Alain. Hoewel de Col de la Croix bepaald geen molshoop is. Met 1300 meter hoogteverschil en 23 km lengte behoort de beklimming vanuit Bex zelfs tot de zwaarste van Zwitserland.

Belangrijk pluspunt van de streek zijn de schilderachtige landwegen, waarvan de klim naar Les Chaux een goed voorbeeld is. Alain kent ze als zijn broekzak. “Ik heb een passie voor de landwegen in deze streek."

"Je hebt er prachtige uitzichten en nauwelijks verkeer"

"Onderweg stop je bij een hut voor een koffie en cake.” Alain schotelt ons als amuse een lostrapronde voor nabij het hotel in het dorp Les Diablerets. Via een slingerende landweg klimmen we vanuit de vallei naar het gehucht Les Voëttes. Het is zinderend warm – de streek gaat gebukt onder een hittegolf – maar de alpenweides zijn weelderig groen en de bermen bloeien uitbundig. We passeren een houten chalet waar de Zwitserse vlag fier in top wappert. In de verte domineren de rotswanden van Les Diablerets. Fotogenieker kan bijna niet.

De klassieker

De volgende morgen beginnen we aan de klassieke ronde (zo'n 80 km) die de Col du Pillon, Col des Mosses en Col de la Croix verbindt – een must voor elke wielrenner die het gebied bezoekt. Het hotel ligt op 1150 meter hoogte, wat het hoogteverschil met de passen beperkt maakt. 
De hemel is strakblauw, het dorp baadt in de ochtendzon. We peddelen steady op het lichtste verzet de Col du Pillon op die vanaf het dorp zo'n 5 km tegen 7,5 procent stijgt. Een waterval stort zich tussen twee rotswanden naar beneden. Hoog boven ons zweeft een kabelbaangondel naar de gletsjer Glacier 3000.

"De top van de col vormt de grens tussen Frans- en Duitstalig Zwitserland"

We dalen af naar het exclusieve skidorp Gstaad, dat wordt gedomineerd door een Disney-achtig kasteelhotel. Terug in het Franstalige deel beginnen we aan de Col des Mosses. Deze klim (14 km, 3,7 procent) was onderdeel van de zeventiende etappe van de Tour de France in 2016. Bauke Mollema verdedigde succesvol zijn tweede plek in het algemeen klassement, maar zou die later kwijtraken na een val.

Het kazendorp

We stomen als treintje van vier renners omhoog. De klim begint steil, maar vlakt af in een kloof. Met snelheden boven 30 km/u voel ik me een beetje Tour de France-coureur. We passeren het dorp L'Evitaz dat bekendstaat om zijn kazen. Via een bos rijden we naar een hoogvlakte met glooiende weides die in de winter worden gebruikt voor 'ski de fond' (langlaufen). Eenmaal op de col zetten we de fietsen weg om uit te puffen uit bij een overkapte picknickplaats.

Col de la Croix

Na de afdaling beginnen we aan de hoogste beklimming van de dag: de Col de la Croix, die ook wel het 'kroonjuweel' van de Alpes Vaudoises wordt genoemd. De klim is vanuit Les Diablerets 8,4 km tegen een hellingsgraad van gemiddeld 7,3 procent.

"Als mijn fanatieke reisgenoten tempo maken, kan ik het niet laten om het wiel te pakken" 

We rijden de eerste kilometers door een bos, maar komen dan op een open stuk pal in de zon. We maken tempo in deze bakoven. Zweetdruppels stromen onder mijn helm vandaan en tikken op mijn frame. Het is moeilijk voor te stellen dat deze col wegens barre weersomstandigheden in 2013 uit het parcours werd gehaald van de Ronde van Romandië (gewonnen door Chris Froome).

Imponerende panorama's

Het wordt stil in ons groepje. We klimmen via twee haarspeldbochten met steeds meer imponerende panorama's op de besneeuwde wanden aan de overkant van de vallei waarachter de Glacier 3000 verscholen ligt. De klim vlakt af en we schakelen op voor een laatste versnelling naar de top.

UCI World Cycling Centre

De volgende morgen wijken we opnieuw af van de gebaande paden. We starten vanuit Villars dat aan de zuidkant van de Col de la Croix ligt en dalen af naar de Rhônevallei om naar de oevers van het Meer van Genève te fietsen. Het UCI World Cycling Centre in Aigle is een logische koffiestop.

De hipsterklim

Vanuit Bex beginnen we aan de 'hipsterklim', zoals Alain deze noemt, terug naar Villars. De route volgt niet de hoofdweg, maar de schaduwrijke boswegen langs de rivier L'Avançon die met veel kabaal door de vallei buldert. We klimmen door het bos en rijden langs de velden met uitzicht op de Grand Muveran (3051m). 

Na het gehucht Le Plans wordt een steile helling gevolgd door een bosrijke route, afgewisseld door open stukken met wijdse uitzichten. Tussen de houten chalets met rode luiken rijden we Gryon binnen, de woonplaats van Alain. Villars is van daaruit nog maar een paar kilometer, maar we kunnen ook de klim naar Les Chaux pakken. We verkiezen Alains favoriete klim boven een verkoelend drankje op het terras. We slaan rechtsaf de steile helling op.

Reisinfo

Eten en slapen

Hotel du Pillon (Swiss Historic Hotel) in Les Diablerets

Hotel Alpe Fleurie in Villars-sur-Ollon

Fietsspot

UCI World Cycling Centre
Het UCI World Cycling Centre met zijn velodroom en professionele trainingsfaciliteiten is opengesteld voor publiek. In het wielercafé kun je terecht voor een koffiestop.

Fietsen met bagagetransfers of volgauto

Wil je een fietsvakantie naar de Alpes Vaudoises boeken met lokale ondersteuning? Dan kun je kiezen tussen self guided tours met bagagetransport en gegidste tours met volgauto. Met of zonder huurfiets. Zie Cycling in the Alpes Vaudoises