Dokkeren over Zeeuwse kasseien

Kunnen de kasseien in Zeeland de strijd aan met de stroken die we allemaal kennen uit de klassiekers? Wie kent de Boekhouteweg, Smokkelweg of Bolderweg? Het doet bij mij geen belletje rinkelen. Stroken uit de Theo Middelkamp route (145 km), een met bordjes prima bewegwijzerde route door Zeeuws-Vlaanderen.

Startpunt is Prosperpolder. Een dorp met een kroeg, vier huizen en een kerk, onder de rook van de Antwerpse haven op de grens met Nederland en België. Ik stap uit de auto, de regen geselt mij voor het eerst en niet voor het laatst die dag. Van Prosperpolder fiets ik naar Westdorpe. Het regent aan één stuk door en de wind waait ongenadig hard in mijn gezicht. Ik ben hier overgeleverd aan de elementen, met nergens enige beschutting. Zeeland kent geen genade.

'Om in deze streek dag in dag uit te trainen, moet je mentaal sterk zijn'

Theo Middelkamp, man van deze streek, maakte in de jaren dertig en veertig in deze omgeving zijn trainingskilometers. Zonder ooit een berg gezien te hebben, won hij in 1936 een bergetappe in de Tour. Hoe was dat toch mogelijk, vroeg men zich af. Ik vind vandaag het antwoord. Om in deze streek dag in dag uit te trainen, moet je mentaal sterk zijn. Deprimerender (sorry Zeeuws-Vlaanderen) wordt een landschap niet. Zeker vandaag niet! Lange rechte wegen doorkruisen kale akkers. Aan de horizon een paar bomen en hier en daar een kerktoren. Om hard een col op te fietsen, moet je naast goede benen, een goede kop hebben. Als de Zeeuwse klei je niet klein krijgt, heb je in ieder geval een goede kop!

Bezieling

Bij Westdorpe duik ik de dorpskroeg in. Cafe de Tukker is gelukkig open. Ik geniet er van een uitsmijter en drie koppen cappuccino. De vrouw achter de bar vraagt zich af wat me bezielt om met dit weer te gaan fietsen. Tsja, Vlaamser wordt het weer niet. Perfect om het gevoel van de voorjaarsklassiekers binnen de eigen landsgrenzen te ervaren. Enigszins opgewarmd vertrek ik weer uit Westdorpe en ga op zoek naar de Smokkelweg bij Pyramide.

'De Zeeuwse mistroostigheid krijgt mij niet klein vandaag'

Als opwarmer passeer ik de Boekhouteweg net buiten Phillippine. De Boekhouteweg is een korte strook van 700 meter. Met een smile van oor tot oor knal ik hier over de kasseien. Voorbij Phillippine voel ik dat het echte werk gaat beginnen. Gelukkig is het droog geworden, de wind waait nog steeds hard tegen. De lach op mijn gezicht blijft. De Zeeuwse mistroostigheid krijgt mij niet klein vandaag. Hoe uitgestorven de dorpen ook zijn, hoeveel rolluiken er ook gesloten zijn en hoeveel huizen er ook in bouwvallige staat verkeren. Op de kasseien kan het genieten beginnen. Luctor et emergo, worstel en kom boven. Na Pyramide doemt de mooiste strook (ruim 2 km lang) van de route op, de Smokkelweg. De strijd met de Vlaamse kasseien kan deze strook moeiteloos aan. Na de Kasseiweg bij IJzendijke en de Bolderweg bij Biervliet (ook een mooie zware strook) besluit ik terug te fietsen naar Prosperpolder.

Na een slordige 100 km sta ik weer bij de auto. Het is mooi koersen in Zeeuws-Vlaanderen. De kasseien liggen er in vergelijking met de stroken uit Parijs-Roubaix, keurig aangeharkt bij. In Zeeland vindt je geen gemene Vlaamse kassei-klimmetjes. Geeft helemaal niet, ook de stroken in Zeeuws-Vlaanderen, in combinatie met de hier altijd aanwezige wind, kunnen het lichaam flink pijnigen. Ga nog voor de Ronde van Vlaanderen naar Zeeland. Dan weet je straks ‘precies’ wat Greg, Philip, Peter, Nikki en al die anderen voelen. Optimaal voor de tv genieten in de luie stoel met een Leffe of Affligem binnen handbereik. Vlaams bier, dat dan weer wel.