Waarom de wind altijd wint

Ik ben opgegroeid met de wind in de kop. Tien kilometer heen, tien terug, elke dag naar school op Goeree-Overflakkee. Daar waar de wind geen bezoeker is, maar huisgenoot. Je trapte niet naar school, je vocht je ernaartoe.

De polderwegen waren smal, met slootkanten die lonkten. Soms lag er een spoor glibberige klei, soms alleen dat eindeloos oneffen asfalt waar niets je beschermde. Het voelde alsof ik dagelijks mijn eigen klassieker reed, onderweg naar de middelbare school. Geen juichend publiek, maar alleen de adem van de polder die je bij de strot pakte.

Iedereen droeg er de wind. Het hoorde erbij. Maar waar de een het wegwuifde en er nooit meer aan dacht, is de wind bij mij in de kop blijven hangen. Ik leerde er wat strijd is, hoe een simpel stuk weg je kan slopen. Ik leerde dat je niet altijd sterker wordt van een extra kilometer, maar wel van een rukwind die je bijna de sloot injaagt.

Later, toen ik wat gerichter ging trainen, kwam dat besef nog meer. Intervalblokken met windkracht vijf: dan gaat het niet meer alleen over benen, dan gaat het over adem. Over die vreemde ervaring dat je meer lucht naar binnen krijgt dan je ooit weer kwijt kunt. Alsof de wind je keel binnendringt en besluit dat uitademen geen optie is. Soms sloeg dat bij mij door in hyperventilatie. Dan stond ik stil, met mijn rug naar de wind, alsof ik een gevecht moest staken dat nooit te winnen viel.

"Ik leerde dat je niet altijd sterker wordt van een extra kilometer, maar wel van een rukwind die je bijna de sloot injaagt"

Een vriend reed ooit in mijn wiel toen dit gebeurde. In eerste instantie ging het als een speer. Hij dacht dat ik hem eraf had gereden, zo hard ging ik. Tot ik ineens stilstond. Hij keek me aan en begreep het niet. Hoe leg je uit dat je niet stukgaat op je hartslag, niet op je wattage, maar op de simpelste voorwaarde van het leven: in- en uitademen.

En toch is de wind de eerlijkste ploegleider die er bestaat. Vraag het aan de profs in De Moeren of langs de Zeeuwse kust. Eén rukwind en een peloton van tweehonderd man wordt uit elkaar geslagen alsof het een kaartenhuis is. 

Ik weet inmiddels dat het niet gaat om winnen van de wind. Hij valt niet te verslaan. Je kunt hem alleen leren (ver)dragen. 
Wind mee maakt je kampioen. Wind tegen maakt je mens.