Interview met racefietser Victor Guyt uit het tv-programma ‘We zijn er Bijna!’

“Stel dat je nog maar e´e´n keer op reis kunt gaan en je moet kiezen uit een vakantie die je ooit al hebt gemaakt. Waar ga je dan heen?”. Victor Guyt (74) trapt af met een leuke vraag. “Deze vraag stelde ik jaren geleden al aan mensen in mijn omgeving. Verdraaid vaak werd Corsica genoemd als een van de mooiste plekken in Europa.” 

“Eind augustus 2019 zijn we er voor het eerst geweest. Het was daar zo mooi, echt fantastisch. De Corsicanen raadden me aan om nog eens terug te komen, maar dan in het voorjaar als alles in bloei staat. Dan zijn de bergen helemaal bedekt met witte en roze zonneroosjes en gele brem, spectaculair. Begin vorig jaar zag ik een aanbieding voor een reis in mei. Ik heb direct met mijn vrouw overlegd en snel geboekt.”

Twee dagen na de boeking werden Victor en Lily gebeld door hun reisbureau. Omroep MAX stuurde een camerateam mee op deze reis voor het programma ‘We zijn er Bijna!’, waarin Nederlandse kampeerders met hun caravan of camper in groepsverband op pad zijn. “De vraag was of we daar bezwaar tegen hadden. We kenden het hele programma niet, keken elkaar aan en zouden wel zien wat ervan zou komen. Na de eerste uitzending was het al snel een gekkenhuis. We werden zelfs aangesproken in de supermarkt waar we al dertig jaar komen.” 

Zwaar ongeluk 

Victor zit al veertig jaar op de racefiets, daarvoor deed hij aan triatlons. Op 6 december 1984 kreeg Victor een zwaar auto-ongeluk: op een kruising werd hij keihard aangereden. “Mijn hart en lever waren nog in orde, de rest was kapot. Volgens de artsen was de kans klein dat ik het zou overleven. Door mijn goede conditie vanwege die triatlons en het team van deskundige specialisten en verpleegkundigen kan ik het gelukkig navertellen. Mijn vrouw heeft vier weken dag en nacht aan mijn bed gezeten. Ik kon helemaal niks meer en heb opnieuw moeten leren lopen en praten.” 
“Na mijn herstel heb ik nog maar drie dingen gedaan: werken, fietsen en slapen.

"Mijn devies na zo’n heftig ongeluk was simpel: ik heb veel geluk in het leven"

Mijn devies na zo’n heftig ongeluk was simpel: ik heb veel geluk in het leven. Ik heb bijvoorbeeld het geluk gehad met m’n ouders, de plek waar ik geboren ben, mijn vrouw en dat ik een goed stel hersens heb gekregen. Daar heb ik niets voor hoeven doen, dat is me overkomen. Dat vind ik groot geluk.”

Buitenlandse beklimmingen 

Victor vertelt dat hij zich altijd snel heeft verveeld. Daarom bedacht hij bijzondere uitdagingen voor zichzelf, ieder jaar weer iets nieuws. Zo vatte hij ooit het plan op om elke dag een marathon te fietsen, 365 dagen achter elkaar. “Altijd hetzelfde rondje, elke dag weer. Na een jaar stonden er bloemen en een grote taart op tafel, samen met een beker. Dat had mijn vrouw geregeld, maar ze had zich vergist, Het was dat jaar een schrikkeljaar. Ik moest de volgende dag dus nog een rondje fietsen.” 

“Ik heb meer dan 350.000 kilometer op de racefiets gereden. Ik fietste graag in Frankrijk met al die beroemde bergen: Alpe d’Huez, Te´le´graphe, Galibier, Cime de la Bonette, Croix-de- Fer, om er een paar te noemen. Ik fietste in m’n eentje omhoog en mijn vrouw kwam er dan een paar uur later met de auto achteraan. Zo genoten we er allebei van. Lily is zelf ook sportief, samen zijn we de Mont Ventoux opgefietst, helemaal tot boven. Dat was geweldig, ik was zo trots op haar.”

“In al die honderdduizenden kilometers ben ik vier keer gevallen. Dat is niet veel, maar ik had daarbij wel drie keer de hoofdprijs. Tijdens mijn auto-ongeluk had ik al een nier verloren en bij mijn eerste zware val scheurde ik m’n overgebleven nier. Ik had de verkeerde pedaal naar beneden in een bocht en raakte de stoep. M’n stuur kwam vol in die nier. Ik herstelde voorspoedig, twee maanden later fietste ik alweer de Marmotte. Bij mijn tweede val brak ik mijn heupkom. Het stormde die dag heel hard in Limburg, maar ik wilde toch gaan fietsen. Ik ben toen van mijn fiets gewaaid, maar daar weet ikzelf niks meer van. Na een half jaar revalideren zat ik weer op de racefiets.”

Belangrijke beslissing 

In december 2021 waren Victor en Lily aan de Costa del Sol om te overwinteren. Victor fietste daar ook regelmatig zijn rondjes, maar toen ging het mis. “Het was 6 december, geen goede dag voor mij. Dat is ook de dag van mijn auto-ongeluk. In de afdaling van Co´mpeta naar Torre del Mar ben ik op volle snelheid onderuitgegaan. Een Belgische wielrenster heeft me gevonden aan de kant van de weg. Ik heb twee weken thuis op de bank proberen te herstellen, maar dat ging niet goed. Ik sleepte me voort op twee krukken en ben toen toch maar naar het ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik mijn schaambeen gebroken had.”

Een klein jaar later was Victor weer terug in Spanje. Tijdens zijn herstel was hij wel wat aangekomen omdat hij maandenlang niet kon fietsen. Victor besloot flink te gaan trainen, de aangekomen kilo’s waren er snel weer af. “Op 6 december, precies een jaar na mijn val, wilde ik die berg weer opfietsen. Er was slecht weer voorspeld, dus ik reed een dag eerder omhoog. Mijn vrouw kwam met de auto achter me aan. Ik mocht van haar niet meer afdalen. De fiets ging op de top de auto in en we zijn naar beneden gereden. Daar zei ik tegen haar dat ik niet meer ging racen, mijn conditie hou ik nu bij op de Tacx en op de weg fiets ik met de handjes op het stuur.”

"Op die berg zei ik tegen mijn vrouw dat ik niet meer ging racen"

“Ook stelde ik haar een vraag: “Je kunt kiezen, het is iedere dag zondag of ik ben jarig?” Ze wist niet wat ik bedoelde, maar op die dagen draag ik altijd een pak. Nou, vanaf toen ben ik iedere dag een keurig pak met stropdas gaan dragen. Dat was mijn beslissing en daar kom ik niet op terug. Ik heb nu tien pakken in mijn kast hangen. Zo droeg ik ook dagelijks een pak tijdens de opnamen van ‘We zijn er Bijna!’. Dat deed nogal wat stof opwaaien.” 

Victor fietst nu vier, vijf dagen per week op de Tacx. Hij beklimt daar nog steeds zijn geliefde Franse bergen. “Daarna ben ik zo’n twee kilo lichter door het zweten. Dan drinken we dat samen bij. Niet met alcohol, hoor. Fietsen blijft voor mij een geweldige sport. Ik ben blij dat we dit allemaal nog mogen meemaken. Zo genieten we samen van het leven.” 

_{Tekst Merijn Heijne
Beeld Marc Bolsius}