Hoe Marina haar angst om alleen te gaan mountainbiken overwon

Dertien jaar geleden kocht ik mijn eerste sportieve fiets: een roodwitte racefiets. Ik was direct verkocht. Niet veel later volgde de mountainbike, want een beetje doorfietser zoekt in de winter geen excuus maar een trail. Na een Start2Bike-clinic trapte ik met plezier mijn eerste singletracks, altijd samen met anderen. Tot ik verliefd werd. Op een man met een racefiets.

"Mijn mountainbike verdween naar het zoldertje"

We fietsten kilometers over het asfalt, verliefd, in cadans, de horizon tegemoet. Mijn mountainbike verdween naar het zoldertje, daar waar spullen belanden die “ooit nog wel eens van pas komen”.

Jaren gingen voorbij tot het weer begon te kriebelen. Er was zelfs een moment dat mijn MTB op Marktplaats belandde. Maar toen er een serieus bod kwam, ontdekte ik dat de emotionele waarde blijkbaar een stuk hoger lag dan de dagwaarde. Dus haalde ik hem er snel weer af.

Het stemmetje in mijn hoofd

Ondertussen fietsten mijn vriend en ik tijdens de wintermaanden op onze crossers, eigenlijk een soort gravelbikes avant la lettre, maar dan net wat anders. We reden eindeloze kilometers over rechte bospaden, zandwegen en oude jaagpaden. Een perfecte balans tussen zijn liefde voor snelheid op de weg en mijn heimwee naar de geur van dennennaalden.

Ik fiets trouwens vaak alleen, urenlang, zonder problemen. Heerlijk zelfs. Maar dat is altijd op de weg of over gravelpaden. Mountainbiken voelt toch anders: smaller, technischer, stiller. En precies daar begon dat stemmetje te fluisteren.

“Als jij alleen gaat mountainbiken, lig je straks dubbelgevouwen om een boom”

Toch bleven de trails in het bos trekken. Alleen gaan? Nee hoor. Want ergens zat dat stemmetje. Dat kleine, irrationele, hardnekkige stemmetje dat fluistert: “Als jij alleen gaat mountainbiken, lig je straks dubbelgevouwen om een boom.”

De comeback

Tot collega Ard me vroeg mee te rijden op MTB-route Den Treek. Even wennen, maar het oude gevoel kwam terug. Een week later volgde MTB-route Soest. De week daarna Amerongen met Esther. En toen wist ik: ik moet dit vaker doen. Maar ook: ik moet mijn angst de baas worden.

"Het bos was stil en met elke bocht groeide mijn zelfvertrouwen"

Dus trok ik op een vrijdag in de herfst de stoute fietsschoenen aan, activeerde mijn livelocatie en sprak af hoe laat ik thuis zou zijn. En ging. Alleen. Naar Ermelo. Het bos was stil en met elke bocht groeide mijn zelfvertrouwen. Geen boom die me riep, geen drama, alleen singletracks en een glimlach. En hoewel het heerlijk rustig was op de route, ben je eigenlijk nooit echt alleen.

Bij de start kwam ik drie heren tegen. Terwijl ik heel rustig fietste, nog zoekend waar ik precies heen moest sturen, keken ze me aan. “Verdwaald?” vroeg er één met een glimlach. “Nee hoor, niet verdwaald, ik weet alleen even niet waar het avontuur begint.” Ze wezen me de juiste kant op en we raakten kort aan de praat. Een klein moment, maar precies het zetje dat ik nodig had om daadwerkelijk het bos in te duiken.

En bij de finish stonden ze er weer. We maakten nog een praatje, alsof de cirkel daarmee rond was. Terwijl ik mijn fietscomputer uitzette, moest ik lachen. Waar had ik me eigenlijk zo druk om gemaakt? Nu ik de drempel over ben, volgen er meer ritten. En misschien, heel misschien, stop ik de volgende keer zelfs alleen voor koffie én taart. 

7 tips om drempels in je hoofd te overwinnen

1. Herken het stemmetje: Iedereen heeft gedachten die ergens tussen gezond verstand en overbezorgdheid bungelen. Zodra je hem herkent, heeft hij minder macht.
2. Vervang angst door voorbereiding: Zet je livelocatie aan, vertel iemand waar je rijdt, neem een opgeladen telefoon en een minitool/binnenbandje/bandenlichters/pompje mee. 
3. Begin klein: Kies een bekende route of een kort rondje. Een succeservaring van tien kilometer doet meer dan grootse plannen van vijftig.
4. Deel het hardop: Vertel anderen waar je tegenaan hikt. Soms is uitspreken al de eerste stap over de drempel. En wie weet haakt er iemand aan (mits wenselijk).
5. Neem jezelf niet té serieus: Lach om je eigen doemscenario’s. Serieus: hoe groot is de kans dat je urenlang klem ligt in een dennenbos? Precies.
6. Beloon jezelf: Koffie met appeltaart, een nieuw paar handschoenen of gewoon dat trotse gevoel. Positieve associaties versterken nieuwe gewoontes.
7. Wees mild: Soms lukt het niet. Dan blijft de fiets staan. Ook goed. De volgende rit ligt vanzelf weer op je te wachten.

Belemmerende overtuigingen verdwijnen niet van de ene op de andere dag. Maar ze hebben één zwakke plek: actie. Marina van Dijk

Tot slot

Elke rit die je tóch maakt, hoe kort ook, geeft dat stemmetje minder ruimte. En ergens onderweg denk je ineens: "Hé, waar heb ik me zo druk om gemaakt?"

^{Tekst: Marina van Dijk
Foto’s: Marina van Dijk & Tjemme Stegenga (@lavievelo), Ard Krikke}