De toertochtorganisator

“Tijdens Diekirch-Valkenswaard sprak ik vaak mensen rond het finishpodium. Een meisje zei ooit in zo’n gesprek dat ze wachtte tot papa binnenkwam. Hij zou rond half vier finishen, want hij was een goed getrainde renner. Maar om vier uur stond ze nog met haar moeder te wachten en om zes uur ook. Uiteindelijk kwam papa om half acht binnen."

"Hij hing huilend bij mij over de schouder en zei: ‘Ik had al vijf keer willen stoppen, maar ging door omdat ik wist dat mijn vrouw en kind op me wachtten’. Ik huilde met hem mee. Omdat ik zelf weet hoe het is om Diekirch-Valkenswaard te rijden. Dat doe je niet op een boterham met pindakaas."

Een megaproject

"Deze lente ben ik na achttien jaar gestopt. Als ‘projectleider’ hield ik me bezig met kwaliteitsverbetering en externe zaken, zoals het regelen van vergunningen, sponsoring en het onderhouden van contacten met de buitenwereld. Het is een megaproject. Ik stopte er jaarlijks meer dan duizend uur in en had ruim zevenhonderd actiepunten.”

“Het mooiste aan het organiseren van dit evenement vind ik de emotie"

"Het verzamelen met alle vrijwilligers en veel oud-deelnemers in Diekirch de dag van tevoren is altijd een grote reünie. Op de dag van de toertocht stond ik vaak met tranen in mijn ogen bij het vertrek. Ik had tijdens de tocht altijd een vrije rol en genoot dan met volle teugen. Dat begint ’s morgens al bij het bezoeken van de bevoorradingsposten waar steevast koffie en gebak voor ons klaarstaat. Dan vragen de dames: ‘Hoe is het Henk, al een massage nodig of kan het nog effe wachten?’ Dan zeg ik: ‘Nee, ik red het wel tot de volgende post, haha!’ Heerlijk."

Dansen op het podium

"Na het bezoeken van de posten, peer ik hem naar Valkenswaard. Bij de finish maak je de mooiste dingen mee. Vorig jaar had een meiske van zestien jaar de hele tocht uitgereden. Ze stond naderhand dansend op het podium: ‘260 km, zo ver heb ik nog nooit gefietst!’. Er werden bloemen gebracht en iedereen klapte. Prachtig! Ik zal de emotie en beleving missen. Laatst werd ik nog begroet door een vreemdeling in de winkel. Hé, Diekirchje! De tocht leeft echt onder de mensen.”