Column: (On) Gewenst

Stel: je zit aan tafel met iemand te praten, die je niet aankijkt. Dat voelt niet helemaal lekker, toch? In de auto word je juist nerveus als de bestuurder voortdurend naar jou kijkt in plaats van naar de weg. Als we in een groep fietsen en met elkaar praten, kijken we elkaar vaak aan. We lijken het normaal te vinden, maar dat is het niet. Praten doe je dan van mond tot oor, kijken doe je naar de weg.

Als er snel geritst moet worden, dúwt degene die linksvoor rijdt rechtsvoor naar voren, in plaats van het vriendelijk te vragen. Alléén fiets je om een plas heen, in een groep zijn plotselinge stuurbewegingen ongewenst. Dat wordt je snel duidelijk.
In een volle trein probeer je wat weg te leunen om elkaar niet aan te raken. In een groep fietsers leer je juist om naar elkaar toe te leunen, om te voorkomen dat de sturen in elkaar raken. Met elleboog, schouder of zelfs hoofd hou je het veilig voor elkaar. Veel wat op TV ‘kwakken’ wordt genoemd is ook veilig, sociaal gedrag. De beelden van een eindsprint vanuit een helikopter er recht boven laten dat mooi zien.

"Praten doe je van mond tot oor, kijken doe je naar de weg"

We coachen elkaar niet met: “Zou je alsjeblieft iets meer links kunnen rijden? Dan kan ik uit de wind zitten.” Nee, het zijn korte kreten: Tikkie links”, “Hou je lijn”, “Tegen”. Soms rustig, zo nodig met stemverheffing. Dat coachen zou je buiten de groep misschien ongewenste bemoeienis vinden. In een groep fietsers is het handig of zelfs nodig.

Wielrennen is samenwerking én competitie. Het gedrag dat tijdens een waaier ongewenst is, is dat niet tijdens een finale. Dan hou je niemand meer uit de wind. Je zet hem niet per se ín de kant, maar wel óp de kant. Als iemand tijdens een finale nog steeds in de ‘samenwerking-modus’ zit, danken wij hem er hartelijk voor en gaan er met de buit vandoor.

Een en hetzelfde gedrag is soms gewenst en soms juist niet. Het (h)erkennen wanneer welk gedrag gewenst is en dat ook doén, is misschien wel moeilijker te trainen dan je fysieke conditie.