Column: gemengde gevoelens

Te veel wandelaars voelen direct irritatie, zodra ze een fietser zien. Wel ben ik blij dat het zich lijkt te stabiliseren, hoewel er nog steeds paden voor fietsers verdwijnen en er zelden tot nooit een pad weer wordt opengesteld voor fietsers. En dat steekt, eerlijk gezegd. 

“Deels zijn de irritaties overigens terecht” 

Te veel fietsers rijden rond alsof ze alleen in de natuur zijn en stellen de getallen op hun fietscomputer boven rekening houden met anderen. Dat dit irritatie oproept, snap ik volledig. Even goed snap ik niet dat dit leidt tot maatregelen om dan maar alle fietsers te weren uit het bos. 

Uiteraard begrijp ik wel dat terreineigenaren en beheerders iets moeten doen als het uit de hand loopt en soms is daar ook sprake van. Afsluiten is alleen niet de weg. De mens heeft de natuur nodig en we hebben ook elkaar nodig. 

Geef elkaar de ruimte

Ik ken geen fietser die zelf zijn fiets maakt (inclusief alle onderdelen en grondstoffen), die zelf de natuur onderhoudt, beheert en paden aanlegt. Die zelf water uit de grond pompt met een eigen gemaakte pomp voor zijn bidon en die geheel onafhankelijk van de auto-industrie, wegbeheerders en benzinepompen en oplaadstations überhaupt bij de start van een route komt. 

De waarheid is dat we voor (bijna) alles compleet van elkaar afhankelijk zijn. Dat we dit zijn vergeten, merk je in het bos, zo lomp als sommigen soms doen en hoe onaardig we soms tegen elkaar zijn. 

Als we dit willen veranderen, moeten we elkaar op zijn minst (weer) tegenkomen met bordjes die wandelaars en fietsers uitdrukkelijk welkom heten en die ons uitnodigen om elkaar een beetje de ruimte te gunnen.

“Ik weet zeker dat we beter kunnen“

Kennelijk moeten we dat nog leren als volwassenen. De mensen die het wel kunnen, mogen dat van mij nog nadrukkelijker doen. Je kunt daarin niet duidelijk genoeg zijn, zeker voor de verzuurde medemens. Overdrijven mag dus. Is zelfs wenselijk. En we zullen een lange adem nodig hebben om onze contacten te herstellen en te verbeteren.

Als ambassadeur van de Gravel Code voel ik me daarom vooral ambassadeur voor het (her)openen van wegen en paden voor wandelaars én fietsers, met het Geldersch Landschap als lichtend voorbeeld van hoe het ook kan. Dan kan iedereen (weer en meer) van de natuur genieten en is het ook makkelijk(er) om te accepteren dat er stukken natuur zijn die we wel met rust moeten laten. 

“Dat omarm en steun ik namelijk volledig”

De andere paden moeten dan echter weer open. Ook om de druk op de natuur te verspreiden. Tot die tijd zal ik de bordjes die fietsers weren, respecteren, al is het met ‘mixed feelings’.

Goed voorbeeld

Laten we met zijn allen van 2022 het jaar van de grote koerswijziging maken en alle paden die we hebben afgesloten weer openen voor fietsers (tenzij we kwetsbare natuur moeten beschermen uiteraard) en als fietsers het goede voorbeeld geven. 

En als je dat al doet, verbeter je zelf dan daarin en wees het inspirerende voorbeeld dat anderen doet volgen. Dat is goed voor onszelf, goed voor anderen en ook goed voor de natuur. Want ook die kan niet zonder ons.

_{Dit is een bijdrage van Christiaan Warger. Hij is actief als schrijver, columnist, spreker en oprichter van Gravelrides.cc. In 2017 fietste hij naar alle afspraken door heel Nederland en ontdekte een nieuwe passie: gravel.}