WK-parcours Leuven: kasseien en kuitenbijters

In 2021 was het precies 100 jaar geleden dat het allereerste UCI WK wielrennen op de weg plaatsvond. Het decor voor die eerste strijd om de regenboogtrui was destijds het Deense Kopenhagen. Voor België was het de tiende keer dat ze als gastheer voor het WK mochten optreden. Na een tijdrit van kust - Knokke-Heist - naar kunst - de prachtige aankomst in het historische centrum van Brugge vindt de wegwedstrijd plaats rondom Leuven.

De venijnige Flandrien lus

De wegwedstrijden voor vrouwen (157 km) en mannen (268 km) speelden zich voornamelijk af tussen Antwerpen en Leuven. Vanaf de start op de Antwerpse Grote Markt gaat het via Mechelen naar Vlaams-Brabant. Daar wacht de renners in en om Leuven de zogeheten Flandrienlus; twee lussen met venijnige hellingen die elkaar snel opvolgen en de koers zwaar zullen maken. 

“Kasseienstroken ontbreken daarbij uiteraard niet” 

De Moskesstraat in Overijse bijvoorbeeld. Slechts 530 meter lang, met stijgingspercentages tot 18 procent…, dat ga je voelen in de benen. Of de Bekestraat in Eizer. Voormalig veldrijder Sven Nys, geboren en getogen in deze streek, had er nog nooit van gehoord.

Een onbekende helling dus, die voor spektakel kan zorgen in de koers. De Bekestraat telt 510 meter met een gemiddeld stijgingspercentage van bijna 7 procent en een piek van ruim 13 procent.

Ook de lus van zo’n 15 km binnen de stadsgrenzen van Leuven, een universiteitsstad vol prachtige gebouwen, is afzien geblazen met vier klimmetjes. De profrensters zullen dit parcours drie keer rijden, de heren zelfs zeven keer, voordat ze finishen aan het nog verraderlijke vals plat van de Geldenaaksevest.

^{In deze streek vind je ook de volledig bewegwijzerde route van de voorjaarsklassieker Brabantse Pijl. Daar hebben we al eens onze tanden ingezet. Lees hier meer over dit bijna 100 km tellende parcours.} 

Verkenning WK-route

Fietssport redacteuren Ard en Wilma kregen de gelegenheid om deze pittige Flandrien lus van zo’n 60 km zelf te fietsen. De speciaal voor het WK ingerichte Specialized Experience winkel in hartje Leuven stelde het topmodel Aethos ter beschikking voor de routeverkenning. 

Vanuit het oude centrum gaat de route het over glooiende wegen zuidwaarts de stad uit. De moraal is goed, de benen fris en het paradepaardje van Specialized heeft er zin in. De weg golft gemoedelijk op en neer en het geluid van carbon velgen weerkaatst tegen de bakstenen huizen. De dag kan nu al niet meer stuk.

Na een paar kilometer doemt net buiten Huldenberg de eerste scherprechter van de dag op: de Smeysberg, een 630 meter lange beklimming met een gemiddelde stijging van 8,1 procent.

De kaarsrechte strook loopt loodrecht omhoog, op het steilste stuk tikt-ie ruim 17 procent aan. Als naar voer pikkende scharrelkippen zigzaggen we over het gloednieuwe asfalt omhoog. Heerlijk. 

Eenmaal boven is er alle tijd om op adem te komen. De zon staat als een lavalamp aan de hemel en de eerste shirtjes worden open geritst. Via een kilometerslange weg trappen we op ons dooie akkertje naar Terlanen, een dorp van niks. Ergens tussen de typisch Belgische huizen – denk aan rare aanbouwsels, een wirwar van regenpijpen, kitscherige omheiningen – maakt het asfalt plaats voor kasseien en is het weer klimmen wat de klok slaat.

Dit keer krijgen we de Moskesstraat voorgeschoteld. De klim is 530 meter lang (gemiddeld 9,1%) en laat ons alle kanten op stuiteren. Met fietsen heeft dit niks meer te maken. Wel met harken, sleuren, trekken en duwen. Hoewel het er niet echt charmant uitziet, komen we uiteindelijk wel boven. De amper 6 kilo wegende Aethos staat er onbewogen bij. Zijn berijders niet; die hangen als leeggeknepen tubes tandpasta over hun stuur: alle restjes uit de benen gepeurd. 

"Als leeggeknepen tubes tandpasta hangen ze over hun stuur"

Gelukkig zijn de hellingen die hierna volgen een stuk minder pittig. Hoewel: de Bekestraat vanuit Eizer is er toch ook eentje die de kuiten op de pijnbank legt. De kasseienklim is zo egaal als het pokdalige gezicht van een puberende brugklasser. De kinderkoppen liggen zelfs zo ver uit elkaar dat je met gemak je voorwiel tussen een van de spleten zou kunnen parkeren. 

Het laatste stuk van het Flandrien circuit krijgen we nog aardig wat Vlaamse ‘bergskes’ voor de kiezen, zoals de Bergestraat, de Veeweidestraat en wederom de Smeysberg. Vanaf de top van deze asfaltbult loopt de route terug naar Leuven.

De lus door Leuven 

De finale bestaat uit een 15 kilometer lange lus rondom het oude stadscentrum. Ook hier moeten we vol aan de bak. Steile kuitenbijters als de Wijnpers (300 meter, gemiddeld 8,3%), de Anthoniusberg (170 meter, gemiddeld 6,5%) en de Keizersberg (500 meter, gemiddeld 5,6%) doen er alles aan om ons van de fiets te hameren. 

We ruiken echter de stal en in de drukke Bondgenotenstraat bollen we rustig uit. Eerlijk gezegd is het beste er ook wel vanaf. De korte, maar steile beklimmingen hebben er aardig ingehakt. 

Als we de fietsen hebben ingeleverd, filosoferen we onder het genot van een pintje hoe explosieve krachtpatsers als Annemiek van Vleuten, Anna van der Breggen, Wout van Aert en (als hij meedoet) Mathieu van de Poel deze kuitenbijters zouden verteren.

Download de Flandrien Lus (65 km).

_{fotocredit: Joris Knapen}