De Haute Route in Noorwegen

Het water druipt van mijn koerspet. Regendruppels prikken als spelden in mijn gezicht. Het is hartje zomer, maar ik fiets in winterkleding. Ik ben doordrenkt en zit te rillen van de kou. Mijn fietscomputer geeft 13 graden aan. Het is kortom dramatisch fietsweer. Toch rijd ik met een glimlach. Ik test met een groep genodigden de parkoersen van de Maserati Haute Route Norway. Voor de tweede dag op rij vergaap ik me aan de pure en grillige natuur die aan mij voorbijtrekt. De stromende regen neem ik voor lief.

Aantrekkelijk parcours

Het evenement is met uitgebreide briefings over de routes, timing en klassementen tot in de puntjes verzorgd. Voor het maken van de routes werd routebouwer Roy Hegreberg van de Tour des Fjords aangetrokken. Hij tekende een aantrekkelijk parcours dat voert langs de vele natuurattracties in de regio. Sponsor Maserati zorgt voor bijzondere volgwagens. “We willen de profervaring voor onze deelnemers zo dicht mogelijk benaderen”, zegt medeorganisator Matt Holden van OC Sport.

 “Zorg dat je op de eerste klim vooraan zit, want daar wordt de schifting gemaakt”

We steken op de eerste dag van het testevent per veerboot de baai van Stavanger over voor een heuvelronde van 128 kilometer en 2150 hoogtemeters met start/finish in het noordelijk gelegen dorpje Tau. We worden uitvoerig gebrieft over het weer (droge start, daarna buien), de wind (noordoost, 12 km/u) en de route: “Zorg dat je op de eerste klim van voren zit, want daar wordt de schifting gemaakt”, waarschuwt Hegreberg.

De zon wurmt zich tussen de wolken als na koud drie kilometer de eerste haarspeldbochtenklim volgt. Zoals door de routebouwer voorspeld, spat het peloton uit elkaar. Ik klamp aan bij de voorste groep met goed getrainde collega-journalisten en twee profrenners van One Pro Cycling.

De route rijgt de spectaculaire vergezichten aaneen. We rijden met uitzicht op een bergmeer en de 300 meter lagergelegen baai. We passeren mekkerende schaapskuddes en zien bergen weerspiegelen in kraakhelder water. In de finale worden we getrakteerd op een drieluik met Limburgachtige beklimmingen rond het fjorddorpje Fiskå. De hellingen zijn geen monstercols, maar wel zwaar genoeg om na 100 kilometer koers het verschil te maken. We ronden het klimwerk af, hier en daar aangemoedigd met een opzwepend 'heia!' van dorpsbewoners, en snellen naar de meet. Daar ligt de ferry naar Stavanger al te wachten.

Preikestolen

De volgende morgen brengt de veerboot ons naar het Lysefjord in het oosten voor een etappe in lijn van 117 kilometer en 2.300 hoogtemeters. Bijna de helft van de hoogtemeters maken we op de Lysevegen die met 27 haarspeldbochten omhoog kruipt vanuit het fjord. De klim begint steil met 8,7 kilometer aan tien procent en sluimert dan nog zeven kilometer door naar bijna duizend meter hoogte. Het parcours loopt vervolgens lichtjes bergaf onderbroken door een paar korte beklimmingen. Tijdens de briefing krijgen we slecht nieuws: de weersvoorspelling geeft de hele dag regen en hoogstens 15 graden. “Zorg dat je jezelf warm genoeg aankleedt”, drukt routebouwer Hegreberg ons op het hart.

We bereiken het bekende fjord dat over 42 kilometer door bergwanden tot duizend meter hoogte snijdt. We varen langs de 604 meter hoge rotsformatie Preikestolen, door Lonely Planet uitgeroepen tot een van de spectaculairste uitzichtpunten ter wereld. Helaas ligt de beroemde 'preekstoel' verscholen in de wolken. “Je kunt hem niet zien, maar ik beloof je: hij ligt er!”, roept de schipper om.

"Gedwee werk ik de pijnlijke parade van haarspeldbochten af"

In de miezer en met de vermoeidheid van de eerste dag nog in de benen, ronden we de eerste haarspeldbochten in het fjord. In het zog van een brullende Maserati rijden we door een vochtige en donkere tunnel. De groep valt uiteen. Gedwee werk ik de pijnlijke parade van haarspeldbochten af. Bovenop het fjord meandert de route door een mistig en kaal rotslandschap met meren, watervallen en bergrivieren; natuur in zijn puurste vorm. Bij de bevoorrading op de top geeft mijn temperatuurmeter 10,4 graden aan. En dat hartje zomer. Ik trek mijn winterhandschoenen en regenjack aan en neem de afdaling.

De miezer gaat eerst over in regen en daarna in stortregen. Ik sluit aan bij de groep waarin de mannen van One Pro Cycling tempo maken. We rijden langs rotsen zo groot als wolkenkrabbers, passeren bulderende watervallen en slalommen langs een schaapskudde met rinkelende bellen. Het natuurschoon compenseert rijkelijk voor het slechte weer.

Richting het westen veranderen de ruige bergen in liefelijk heuvelland met grillige trekken. Na het beklimmen van twee bultjes in de finale bereiken we de provisorisch getrokken meet. We hebben zo genoten dat we met een groep besluiten nog veertig kilometer door de regen terug naar het hotel te fietsen. Doorweekt zijn we toch al.

Op de pijnbank

Met gezonde tegenzin leg ik mezelf de volgende ochtend nog een keer op de pijnbank in de 18,5 kilometer lange tijdrit rond Stavanger. De regen is weer op de afspraak. Het parcours kent een mooie afwisseling van vlakke en glooiende wegen en drie beklimmingen. Uitbrander is de beruchte 20 procent helling naar de zendtoren van Ullandshaug, nationaal bekend van de Tour des Fjords. Met melkzuur tot achter mijn oren bereik ik de top van deze 'Noorse Keutenberg', met panorama's over de baai van Stavanger. Nog die middag stap ik in het vliegtuig terug naar Nederland. Terugblikkend op een heerlijk weekend fietsen in de regen.

Meer info vind je op Hauteroute.org