De Grosse Weserrunde

Het is koud. Af en toe blaas ik in mijn handen om ze te verwarmen. Ergens rechts van mij ligt de rivier de Weser, maar door de mist zie ik weinig. In mijn groepje zie ik alleen de contouren van enkele renners voor mij. Door strak in het wiel van mijn voorganger te rijden, spaar ik mijn krachten voor de tweehonderd kilometer die ik vandaag fiets. Soms gaat het hard, maar ik wil niet lossen, omdat ik bang ben dat ik anders zelf moet speuren naar routebordjes. Die worden pas zichtbaar als na anderhalf uur de mist verdwijnt. 

Renaissance fans

Een dag eerder sprak een oudere vrouw mij aan die samen met haar man in een witte Volkswagen kampeerbus naast mij op de camping in Rinteln stond. Ze wees naar mijn fiets. 'Kun je hier mooi fietsen?' vroeg ze. Mijn uitleg over het plaatselijke fietsnetwerk leek haar niet echt te interesseren. 'Heeft u de monumenten in Weser Renaissancestijl in Hamelen al gezien? Die zijn uniek in Duitsland.' 'Nee,' antwoordde ik. 'Ik ben wel vlakbij in Porta Westfalica naar het Kaiser Wilhelm monument gefietst dat bovenaan een prachtige klim ligt.' De vrouw keek mij niet begrijpend aan.
 

'Ik fiets pal naast de Weser die aan weerszijden is ingeklemd door een bergketen'

Als we door Hamelen rijden, herken ik niet direct die monumenten. Ik zie wel veel vakwerkhuisjes, maar die had ik eerder ook in Rinteln al gezien. Zijn ze gek op in dit land. Iets later rijden we een saaie buitenwijk vol wanstaltige gebouwen uit en toeren door het Weserbergland. Een prachtig landschap. Ik fiets pal naast de Weser die aan weerszijden is ingeklemd door een bergketen. Of spreek je hier van forse heuvels? Enfin, de liefhebber kan hier flink wat hoogtemeters maken. 

Na een gelijkmatige lopende klim en een lange afdaling met heerlijke, ruime bochten rijden we Bodenwerder in. Het dorp eert zijn held: Baron von Munchhausen. Een edelman die in de achttiende eeuw wereldberoemd werd met het vertellen van onzin. Overal staat zijn beeltenis: een Catweazel achtige man op een enorme kanonskogel. Hier is ook de eerste verzorgingspost op een camping. 

Vol schuiven

Er staan tafels vol belegde broodjes, fruit en frisdrank. Ik ben nog vol van het ontbijtbuffet dat alle deelnemers krijgen. Onder het mom van 'Het zit bij de prijs in', heb ik mij al op een idioot vroeg tijdstip vol zitten schuiven. Naast de tafels zit een zware man in een scootmobiel. 'Ja, ik ken die blik', zegt hij met een piepstem. 'Het toilet is hier om de hoek.' Een wielrenner voor mij verdwijnt in de aangewezen richting. Ik stop een banaan in mijn zak, drink een glas cola en vervolg mijn weg.

'Ik slalom om ze heen en stop voor de volgende verzorgingspost, deze keer een snackkar'

In Beverungen fiets ik niet langer naast de Weser, maar mag ik er eindelijk over. Hier bevindt zich het keerpunt voor de 200-km-rijders. De bewegwijzering stuurt mij een grasveld op waar nog een heleboel andere wielrenners op de grond zitten. Ik slalom om ze heen en stop voor de volgende verzorgingspost, deze keer een snackkar. 

Een dilemma

De eigenaar drukt mij een forse bak pasta met bolognese saus in de handen. Ik ga zitten in het gras. Een dilemma. Te veel eten geeft pijnsteken tijdens het fietsen. Te weinig een hongerklop. Ik besluit de pasta netjes op te eten en daarna te vertrekken. In de kilometers die volgen, rijd ik langs kastelen, lieflijke dorpjes, soms door een bos, maar altijd over goede wegen. 

'De afdalingen zijn heerlijk en zelfs op een mooie zaterdagmiddag is het hier nergens druk' 

In dit gedeelte van de tocht rijd je meer door het licht bergachtige terrein, verder weg van de Weser. Er zitten soms lange stukken bij waar je echt je klimspieren moet aanspreken. De afdalingen zijn heerlijk en zelfs op een mooie zaterdagmiddag is het hier nergens druk. Soms rijd ik in een groepje op de autoweg naast het fietspad. Maar Duitse automobilisten blijven netjes. Ze houden afstand, toeteren niet en reageren niet agressief. 

Bij de volgende verzorgingspost ga ik op een terras zitten en maak een foto van de omgeving. Als ik mijn telefoon opberg, komt er een stevige man aan wandelen die voor alle wielrenners een bord goulashsoep neer zet. 'Zit allemaal bij de prijs in jongens!,' zegt de man. -'Ik zit nog vol van de pasta,' antwoord ik.'Nou en? 'Het is toch zonde als ik dit moet weggooien? Het is met liefde gemaakt!' 

Spijt

Als ik op de fiets stap en de stijgingspercentages de pan uit beginnen te swingen, krijg ik direct spijt van mijn beslissing om die man ter wille te zijn. Ik voel steken in mijn zij en krijg last van oprispingen. Tijdens de lange, geleidelijke afdaling kan ik even herstellen. Bij de één na laatste stop in Aerzen, proberen de vrijwilligers mij weer vol te proppen, maar deze keer weet ik mij te beheersen.

'Nu ik de eindstreep heb gehaald, zal een opgeblazen gevoel mij een worst wezen'

De laatste kilometers naar Rinteln vliegen onder mijn wielen door. Als ik onder het spandoek van de finish bij het lokale gymnasium rijd, zit het er op. Ik parkeer mijn bolide voor de deur en loop naar binnen. Voor elke deelnemer staat er weer een buffet klaar. Nu ik de eindstreep heb gehaald, zal een opgeblazen gevoel mij een worst wezen. Ik schep mijn bord vol en pak een fles bier. 

Gespierde taal

Een man tegenover mij staart uitgeteld naar zijn overvolle bord. Aan het tafeltje rechts van mij zit een man met een enorme kogelbuik luidruchtig te oreren over het vele kopwerk wat hij beweert te hebben verricht. Hij veegt zijn mond af en loopt met zijn lege bord richting het buffet.

Terug op de camping

Eenmaal terug op de camping ga ik in een stoel zitten en geniet van de spreeuwen die in strakke formaties capriolen uithalen boven het meertje dat aan mijn voeten ligt. De oude buurvrouw steekt haar hoofd uit de deur van de kamper. 'Heeft u nog goed opgelet op de monumenten in de Weser renaissance stijl?' vraagt ze. Ik steek mijn duim op. 'Ja mevrouw, dank voor de tip. Ik had dat niet willen missen!'