Interview met Kirsten Boerrigter (samen-fietser) en Richard Frans (solo-fietser)

De samenfietser: Kirsten Boerrigter (29)

Tuurlijk, er zijn dagen dat ook Kirsten Boerrigter alleen op pad gaat. “Ik vind fietsen zo leuk, dat ik - als anderen niet mee kunnen - ook alleen ga. Maar, ik vind fietsen wel echt een sociaal gebeuren. Socializen doe ik op de fiets. Daar tref ik mijn vrienden én ontmoet nieuwe mensen.”
Kirsten is oprichter, en daarmee ‘kopvrouw’ van Fietsvrouwen.cc, een platform voor fietsende vrouwen, dat is verbonden aan de NTFU.

"Socializen doe ik op de fiets. Daar tref ik mijn vrienden én ontmoet nieuwe mensen"

Fietsvrouwen.cc is mijn leven, mijn passie, maar ook mijn werk. Onze community, voor fietsende vrouwen van tussen de 20 en 70, is een levendig geheel. We motiveren en inspireren elkaar. Door in de community vragen te stellen, kunnen vrouwen online hun kennis vergroten. Door de evenementen die we organiseren – er is minimaal één social ride per maand - willen we die vrouwen ook samenbrengen en gezamenlijk plezier hebben op de fiets. Aanvankelijk was het vooral een platform voor beginnende fietsers, maar meer en meer is Fietsvrouwen.cc er ook voor de prestatie-gedreven fietser. Ook omdat de beginners van drie jaar terug nu ook gevorderd zijn natuurlijk.”

Meiden van eigen niveau

De vraag is natuurlijk of je als aanvoerder van Fietsvrouwen.cc ook met mannen mag fietsen. “Natuurlijk, zeker weten. We zijn ook niet verheven boven de mannen, maar het is natuurlijk wel een andere wereld. Een groepje dat louter uit mannen bestaat, is, hoe zal ik het zeggen, net even anders. Een mix vind ik altijd wel leuk. Maar met vrouwen alleen, dat is wel wat de meesten van onze community zoeken. Ze zoeken mensen, meiden, van hun eigen niveau. Met gelijkgestemden krijgen vrouwen er wel meer vertrouwen in, hun fietsvaardigheden worden vergroot, waardoor ze er ook meer plezier in krijgen.”

Afgelopen jaar zat ze door omstandigheden veel in de auto. “Dat kostte me tegen mijn zin veel uren fietsplezier. Mede daarom heb ik nu een andere baan, zodat ik meer kan fietsen. Dat moet ook, want ik moet serieus trainen. Deze zomer rijd ik namelijk de Giro delle Dolomiti. Je vergeeft het jezelf nooit als je daar niet goed getraind aan de start verschijnt.’
 

Aansluiten bij een club

Ze woont tegenwoordig in Raalte en fietst in haar nieuwe woonomgeving nog regelmatig alleen. “Ik vind het nog lastig om hier een groepje meiden van mijn leeftijd te vinden die ook doordeweeks en overdag kunnen rijden. Goede kans dat ik me aansluit bij een club.”
Uiteindelijk wil Kirsten toch vooral graag met anderen op pad. En het liefst met vrouwen, want die zijn net even wat ‘netter’. “Bij ons staat veiligheid voorop. Waar mannen denken, ik kan er nog net doorheen, knijpen wij in de remmen. Ook hebben wij als motto dat we iedereen die we tegenkomen gedag zeggen. Op die manier willen we laten blijken dat fietsers gezellige mensen zijn.”

Hoewel ze zelf die extra motivatie niet nodig is, weet Kirsten dat juist het gezelschap van anderen ook een stok achter de deur kan zijn. “Als je met iemand hebt afgesproken, zeg je niet zo snel af. Bovendien verleg je met anderen toch je grenzen. Je gaat vaak wat verder, wat harder. Fietsen is een mentaal spelletje, het kan zwaar zijn. Als je in een groepje fietst, dan heb je natuurlijk veel afleiding. Je komt bovendien op plekken waar je zelf misschien niet op was gekomen. En, al met al is het met anderen natuurlijk toch veel gezelliger.”

De solist: Richard Frans (56)

Richard Frans, woonachtig in het tegen Hoogeveen aangegroeide Noordscheschut, houdt ervan alleen op pad te zijn. “Ik ben vrij introvert, houd niet van grote groepen. In mijn eentje ben ik altijd op mijn gemak. Eigenlijk voel ik me ook nooit alleen, ook al zie ik de hele dag geen mens.” De Groninger geniet van de natuur als hij met zijn gravelfiets voor rondes van wel honderden kilometers op pad gaat. “In je eentje zie je zoveel meer dan wanneer je met anderen fietst. In een groep ben je vooral op anderen gefixeerd. Alleen neem je alles écht in je op, je gaat op in het moment. Waarover ik nadenk op de fiets? Of ik onderweg wereldproblemen oplos? Ik denk vaak aan helemaal niks. Dat is juist zo lekker. Helemaal niks aan je hoofd.”

"Alleen neem je alles écht in je op, je gaat op in het moment"

Ter geruststelling van het thuisfront heeft hij wel altijd een tracker bij zich. En dankzij de naafdynamo en USB-aansluiting in zijn balhoofd kan hij zijn telefoon opladen en valt de navigatie nooit uit. “Ik heb ook altijd wat gereedschap bij me. Maar ik zeg altijd: je hoeft alleen maar een bankpasje mee te nemen, daar kun je uiteindelijk ‘alles’ mee oplossen.” 

Nieuwe omgeving

Richard startte in de jeugd bij de Stormvogels in Veendam, maar stopte toen een studie, het stichten van een gezin én een verbouwing zijn tijd opslokten. “Na mijn vijftigste kreeg ik meer tijd, ben ik meer gaan trainen en kreeg ik de smaak voor langere tochten te pakken. Een nieuwe omgeving inspireert mij.”

Richard, lid van WSV De Peddelaars, gaat graag serieuze uitdagingen aan. Juli 2019 reed hij de ‘Ronde van 12’, een dagtocht van 430 kilometer door alle Nederlandse provincies. Eenmaal aan de streep was hij nog maar een kleine 80 kilometer van huis en hoewel zijn vrouw met de auto klaarstond, besloot Richard gewoon nog de 500 kilometer vol te maken, tot zijn eigen voordeur. 
 

Kale Berg

Noem een ultratocht en Richard heeft hem wel gereden, of er in ieder geval over nagedacht. En anders maakt hij er zelf wel een ultra van. Voor het goede doel de Mont Ventoux op? Tuurlijk. Maar dan niet met de auto heen en weer naar de Kale Berg, maar op de fiets. De Race around the Netherlands? Die heeft hij na drie keer wel gezien. Hetzelfde geldt voor de Drenthe 200. Met een grote groep aan de start, daar maak je Richard überhaupt niet blij mee. Korte stukjes in een groepje zijn oké, maar op lange trajecten mijdt hij anderen. “Als je een lange tocht maakt, is er altijd wel een moment dat het gewoon even niet meer zo lekker gaat. Als je met meerdere personen fietst, krijgt iedereen dat op een ander moment. Maar meestal ga je dan toch door, waardoor je er juist veel meer last van hebt. In mijn eentje stop ik gewoon even. Of ik ga iets langzamer fietsen. Dat is zoveel fijner.”

Voor dit jaar staat onder meer de Great British Divide op de rol, een self-supported bickepacking- en MTB-evenement over liefst 2000 kilometer aan de overkant van de plas. “Ik ben een zeer optimistisch iemand, ik heb nog nooit het idee gehad dat ik de eindstreep niet ga halen. Eigenlijk hoef je tijdens zo’n trip maar aan drie dingen te denken. Dat je eet, zo nu en dan even slaapt en dat je je kilometers maakt, dus vooral blijft fietsen.”

_{Tekst Edward Swier
Beeld Michiel Maas}