Column: grenzen

Ik stond een keer bij een klein sprongetje op een mountainbikeroute te kijken. Vele landden op het voorwiel, ook al was het bultje niet hoger dan 20 centimeter. Die ervaring is representatief voor wat ik op mountainbikeroutes zie. Het antwoord op mijn vraag is natuurlijk: Nee! Veel mensen missen de noodzakelijke technische vaardigheden om zich mountainbiker te noemen. Het lijkt bijna standaard dat ze hun eigen technische vaardigheden op de mountainbike overschatten.

“Ongelukken zijn in de eerste plaats rampzalig voor de betrokkenen zelf, maar brengen ook de mountainbikesport schade toe”

Een groep mountainbikers ziet graag veel meer technische elementen in de huidige routes opgenomen worden. Ik ben er daar één van. Maar hoe zit het dan met die grote groep mensen die de techniek niet beheerst en dit zelf niet beseft? Moeten we die niet tegen zichzelf in bescherming nemen? Ernstige ongelukken zijn in de eerste plaats rampzalig voor de betrokkenen zelf, maar brengen ook de mountainbikesport schade toe. Zo werd in een bepaalde regio na een groot aantal ongelukken politieke vraagtekens gezet bij het uitbreiden van het mountainbikeroutenetwerk. Daar komt bij dat terreineigenaren niet zitten te wachten op traumahelikopters in het bos.

Veiligheid is in deze kwestie het belangrijkst, maar dit vraagstuk kun je niet los zien van aansprakelijkheid. De grote vraag is namelijk wie aansprakelijk is voor ongevallen. Mountainbiken is een risicosport en daardoor ligt een grote eigen verantwoordelijkheid bij de mountainbikers zelf. Bomen, gladde boomwortels, kuilen, mul zand, modder; het is inherent aan de mountainbikesport. Uit jurisprudentie blijkt duidelijk dat je het wezen van een sport niet hoeft aan te tasten met het oog op veiligheid. Maar hoe zit dat dan als je technische obstakels gaat toevoegen? Dan ligt de situatie toch wel iets anders. Wie is dan aansprakelijk? Het is oppassen geblazen. Maar zijn we dan gedoemd om het in de toekomst alleen maar te doen met wat de natuur ons aan technische obstakels biedt? In Nederland is dat immers niet veel. Ik denk het niet. Als strakke richtlijnen worden gehanteerd, kunnen de grenzen heel langzaam verlegd worden. Langzaam maar zeker kunnen dan steeds meer én uitdagender elementen in routes worden ingebouwd. En het zou ook helpen als beginners serieuze (meerdaagse) cursussen gaan volgen. Dat zou wat mij betreft gisteren in de gedragscode voor mountainbikers opgenomen mogen worden. 

Wielersportbond NTFU organiseert in april en oktober meerdaagse mountainbike- en racefietstrainingen voor beginnende fietssporters. Kijk voor meer info op WWW.START2BIKE.NL.

_{Tekst: Patrick Jansen}