'Mijn eerste mountainbiketocht'

Datzelfde gold voor Kim Bruining, blogger voor Chickfietst.nl. “Hoewel ik op de racefiets onder andere grote, meerdaagse tochten als Tour for Life en Giro di Kika fietste, was mijn eerste toertocht op een mountainbike een behoorlijke uitdaging.” Zij verteld over haar ervaringen tijdens haar eerste MTB-tocht

Opgejaagd

Sinds ik ook een mountainbike heb, hangt het al als een zwaard boven mijn hoofd: het fietsen van mijn eerste toertocht. Samen met mijn vriend, broertje of een vriendin gaat het nog wel, dan stop ik gewoon als ik het te eng vind. Maar met anderen…ben ik bang dat ik me opgejaagd voel en dan dingen doe die ik normaal niet zou doen. En een boomwortel met daarachter een steile afgrond is zo verkeerd genomen.

"Met anderen ben ik bang dat ik me opgejaagd voel."

De eerste mountainbike toertocht was al helemaal een dingetje. Ik besloot dat het er deze herfst maar eens van moest komen. De komende maand had ik de Ladies Only van Last Gear in Eerbeek gepland. Dat zou een relatief laagdrempelige start zijn als eerste tocht (lees: geen jagende haantjes). Maar toen ik deze week over de Stoemperstocht las én mijn vriend me diezelfde dag over die tocht stuurde, begon het tocht te kriebelen. Er was lekker weer voorspeld, en het was niet ver rijden… Zou ik het dan toch durven?

Spanning voor de ‘wedstrijd’

Al heb ik op de racefiets voor hetere vuren gestaan, op de mountainbike vind ik het (nog) maar wat spannend. Het eerste stuk ben ik dan ook wat geprikkeld als mijn vriend me tips wil geven. Laat me maar even. Ik voel de hete adem, ook al fietst er bijna niemand. We zijn bewust wat later vertrokken en fietsen de 35 kilometer. De eerste inhaler zegt ‘Ik kom er aan de linkerkant langs en we zijn met vier’. Wat netjes! Dat geeft vertrouwen. Niet iedereen is onderweg zó netjes, maar dat inhalen valt onwijs mee. Na een kilometer of 10 wachten op klimmetjes, begin ik me te realiseren dat het misschien wel gewoon zo blijft, en ontspan ik een beetje meer.

"Niet iedereen is onderweg zó netjes, maar dat inhalen valt onwijs mee."

Welkome traktatie

En dan ineens een stop. Als ik de rij zie, roep ik dat we niet per se hoeven te stoppen. Tot ik zie wáár ze op wachten. PANNENKOEKEN! Geweldig. Wat smaakt dat goed zeg. Met nieuwe energie, vlieg ik daarna weer over de paden. Nu moeten we toch wat klimmen, soms wel meer dan 3%. Maar alles gaat geleidelijk, en de stukken dat we van de route van 50 & 75 kilometer af zijn, is het heerlijk rustig. En dan ineens een ‘drop’. Ik zie hem voor me en zie het slingerende, bemodderde pad in die afdaling… Kramp in mijn hoofd! En als vanzelf knijp ik – veel harder dan ik wil – in de rem. Ik schrik ervan, maar gelukkig gaat het goed. Vriendlief leert gelijk dat hij toch maar niet zo dicht op me moet fietsen.

Overmoedig

Het laatste stuk heb ik goed de gang erin. Voor mijn gevoel dan. Ik scheur over de paadjes, gooi mijn fiets door de bochten. Ik g zo snel dat ik een hele groep mannen voor weet te blijven. Althans… het is hier breed genoeg om me in te halen, en dat gebeurde eerder vandaag ook al. Als het echt weer wat breder wordt, rijden ze in een noodgang langs me heen. Juist ja. Mijn vuurdoop heb ik in ieder geval doorstaan, en terwijl ik na afloop geniet van de erwtensoep denk ik: kom maar op met de volgende toertocht!"