Wat is een zwarte mountainbikeroute

Mountainbikeroutes in Nederland krijgen – net als bij skipistes – een kleurcode. Groen is makkelijk, blauw is gemiddeld, rood is moeilijk en zwart is zeer moeilijk. Zo weet je als mountainbiker wat er technisch van je gevraagd wordt om de route fatsoenlijk te rijden. De kleur zegt dus niet iets over hoe fysiek zwaar de route is.

De kleur van de moeilijkheidsgraad tref je aan onder de routepijl. Het kan dus zijn dat je op een rode route rijdt, met moeilijkheidsgraad zwart (zeer moeilijk).

Wat is een zwarte route dan?

Zwarte mountainbikeroutes bestaan vooral uit technisch zware elementen. Bijvoorbeeld rockgardens met grote spleten, gap jumps en grote drops, scherpe switchbacks en pittige klimmetjes. 

Wat kun je verwachten op zwart?

Veel kort draaien en extreem steile passages omhoog en omlaag. De route bevat veel zware technische secties als rock gardens, north shores, drops, wortels en switchbacks. Verwacht geen snelle flowy omloop; de categorie zwart is echt een route voor de technische liefhebber. De bochten zijn krap en vaak zitten de gepeperde secties direct na een bocht. Je gaat vrijwel continue omhoog en omlaag en rijd je over stenen en wortels om het extra spannend te maken. Het draait op een zwarte route dus niet alleen om kracht, maar ook om balans en techniek. Je moet echt weten wat je aan het doen bent.

Wanneer kun je een zwarte route rijden?

Ben je uitgekeken op de rode route? En wil je je mountainbikevaardigheden maximaal testen? Dan ben je klaar voor een zwarte route. Die is technisch gezien erg zwaar en daarom vooral geschikt voor zeer ervaren mountainbikers, zoals wedstrijdrijders, bikeparkfanaten of mountainbikers met ervaring in het buitenland op rotsachtig terrein.

Het is dan ook absoluut niet verstandig om een zwarte route te pakken als je nog niet zeker bent op je mountainbike. Vergelijk het maar met een zwarte piste als je gaat skiën. Die neem je ook niet als je geen doorgewinterde skiër bent. Als je valt, gebeurt dat op een zwarte route altijd op hoge snelheid, de landing is moeilijker en de ondergrond – zoals in een rockgarden – is vaak harder.

Twijfel je? Werk dan eerst nog een tijdje aan je vaardigheden op de rode route. 

Hoe herken je een zwarte route?

Er staan informatiepanelen aan het begin van de route en je ziet regelmatig rode borden op paaltjes langs de route. Het zwarte bord met de moeilijkheidsgraad hangt dan ónder het bewegwijzeringsbord. De bewegwijzering is het internationale mountainbiketeken – de driehoek en twee rondjes en kom je tegen in meerdere kleuren. Dit gebeurt om andere dicht bij elkaar liggende routes gescheiden te houden.

Voor vertrek weten of een route makkelijk of moeilijk is? Check mtbroutes.nl. Je kunt hier makkelijk sorteren op niveau.

Hoe wordt de kleur van een mountainbikeroute bepaald?

Een zwarte mountainbikeroute in Brabant moet dezelfde moeilijkheidsgraad hebben als een zwarte route in Zuid-Holland. Daarom mogen terreineigenaren en onderhoudsgroepen niet zelf bepalen hoe moeilijk of makkelijk hun route is. In opdracht van wielersportbond NTFU beoordelen inspecteurs of een route groen, blauw, rood of zwart is. Zo’n inspecteur mag geen relatie hebben met de terreineigenaar of -beheerder.

Waar vind je zwarte routes?

Het kleurensysteem wordt landelijk uitgerold. Nog niet alle mountainbikeroutes in Nederland hebben dus al een kleurcodering. Er zijn niet veel plekken in Nederland waar je een zwarte route kunt rijden, maar op onderstaande plekken kun je alvast je mountainbikevaardigheden maximaal testen:

• Netersel (NB)
• MTB-park Hof van Twente (blauw, met 1x een parallel lus rood en 1x zwart) (OV)
• Zoetermeer (blauw, met 1x een parallel lus rood en 1x zwart) (ZH)