Tenerife en zijn vele gezichten

Straffe kustwind

Terwijl de badgasten deze novemberochtend hun handdoek openvouwen op het strand van Las Américanas, rijd ik samen met fietsgids Ferdinand onder een behaaglijk zonnetje de stad uit voor een redelijk vlak warmdraairitje langs de zuidkust van Tenerife. De Brabander begon vorig jaar fietsverhuurbedrijf Bike Experience Tenerife, om toerfietsers te faciliteren die een zomerse trainingsweek in de wintermaanden willen plannen of graag tijdens hun vakantie op het Canarische eiland een rondje trappen. “Het klimaat is hier het hele jaar door perfect voor fietsers. Tenerife wordt niet voor niets ‘het eiland van de eeuwige lente’ genoemd”, zegt Ferdinand als we ontspannen door het binnenland fietsen. Maar als er tijdens de afdaling naar de kust een straffe wind opsteekt, worden we aan het werk gezet. Kop over kop rijden we onderin de beugels een paar zware kilometers over de kustweg. Ondertussen leven kitesurfers zich uit in de baai achter de markante rotskaap Montaña Roja. De verlossing komt als we bij het vissersplaatsje El Medano omdraaien voor de terugweg. “Schakel maar op, want we zijn zo thuis!”, lacht Ferdinand. Wat heet: met snelheden van ruim 50 kilometer per uur vliegen we even later langs de Montaña Roja en de kitesurfers in de baai.

"Tenerife wordt niet voor niets ‘het eiland van de eeuwige lente’ genoemd.”

Klimmen naar de maan

We klikken de volgende ochtend bij de zuidkust in de pedalen voor een 56 kilometer lange monsterklim naar het nationaal park rond de 3.718 meter hoge Teide-vulkaan, de hoogste berg van Spanje. De klim is met ruim 2.000 hoogtemeters één van de langste van Europa. Hij wordt dan ook veel gebruikt door profs die tijdens hun trainingen zo veel mogelijk hoogtemeters willen maken.

Kilometers lang klimmen we door mistig naaldwoud waar geen einde aan lijkt te komen. Totdat er plotseling een streepje blauw in de lucht verschijnt. Nog geen minuut later rijden we boven het wolkendek met een hemel zo blauw als het helderste water van de Caribische Zee. We zien buureiland La Gomera in de verte oprijzen vanuit de oceaan, terwijl aan de horizon de bergtoppen van La Palma als zeilschepen op de wolken drijven.

De schoonheid van dit uitzicht wordt nog eens overtroffen als we het maanlandschap rond de Teide-vulkaan binnenrijden. We banen ons een weg door gestolde lavastromen en vergapen ons aan rotsformaties in de gekste kleuren en vormen. Moeder natuur is hier als een excentrieke beeldhouwer te werk gegaan. Ondertussen domineert de kegelvormige Teide als een reusachtige piramide van Gizeh op de achtergrond. Een heerlijke rugwind blaast ons naar de top van de klim op 2350 meter op de flanken van de machtige vulkaan.

Geitenpad door hof van Eden

Met frisse benen beginnen we na een rustdag aan een tocht vanuit Garachico naar de vermaarde Masca-kloof die verscholen ligt in het noordwesten van het eiland. De vallei, die vroeger door piraten werd gebruikt als uitvalsbasis, is pas sinds 1996 via een asfaltweg met de rest van het eiland verbonden. Vanwege de afzondering leven er planten die nergens elders op het eiland voorkomen. Bij Buena Vista del Norte draaien we af van de kustweg om te beginnen aan een geleidelijke klim die toegang biedt tot de vallei van Masca. Haarspeldbocht na haarspeldbocht rijzen we verder boven de zee uit.

Eenmaal op de pas ontluikt de verborgen vallei van Masca als een subtropisch hof van Eden onder ons. We kijken uit over witte dorpjes en terrasvormige akkers tussen cactussen, palmbomen en struiken in 1001 kleuren groen. Aan de overzijde van het dal zigzagt een akelig steil weggetje de berg op. Over dit geasfalteerde ‘geitenpad’, klimmen we met huiveringwekkende percentages tot 25 procent richting Santiago del Teide. De weg is zo steil dat het lijkt alsof we per pedaalslag één hoogtemeter winnen. De witte huizen verdwijnen langzaam uit beeld als we met uitzicht op de ‘piratenbaai’ en het silhouet van La Gomera aan de horizon naar de ruim duizend meter hoge pas kruipen. Niet dat onze arbeid er daarmee voor vandaag op zit. Op de terugweg naar Garachico laat gids Juan zien dat dalen net zo uitdagend kan zijn als klimmen: we nemen de afdaling vanuit La Tierra del Trigo, een bergweggetje met zeventien ultrakorte haarspeldbochten met hellingspercentages tot bijna 30 procent. Kont achter het zadel en met de handen aan de remmen dalen we beheerst af naar de kust. Met op zak: drie compleet verschillende fietservaringen in even zoveel dagen.