Gran Canaria

Gran Canaria is vooral bekend als winterzonbestemming voor strandtoeristen. Volgens Amerikaans onderzoek heeft het ‘eiland van de eeuwige lente’ met zijn stabiele, warme weersomstandigheden zelfs het beste klimaat ter wereld. Voor mijn gids Dirk van Raalte van Free Motion was dat één van de redenen om deels naar het eiland te verkassen. De fietsfanaat uit Wageningen werd betoverd door het eiland en besloot er een tweede huis te kopen. “Telkens als ik hier kom, krijg ik een enorme energieboost.”

Koninginnerit

Samen met Dirk ga ik de Pico de las Nieves (‘sneeuwberg’) bedwingen, het hoogste punt van het eiland dat een paar dagen per jaar bedekt is met poedersneeuw. Tijdens deze koninginnenrit zullen we onderweg de iconische ‘wolkenrots’ Roque Nublo passeren, een bijna 90 meter hoog rotsblok dat uittorent boven de pas. Bij het uitzichtpunt Mirador de Yegua turen we door de Barranco de Fataga, een kloof zo diep dat het lijkt alsof de schepper in een woeste bui een hakmes door het dal heeft gehaald.

Als we de 1249 meter hoge Passo dela Herradura zijn gepasseerd, wordt het tijd voor het echte werk: we slaan rechtsaf richting de volgens de oude Canariërs heilige Roque Nublo. Ik heb vandaag zuinig geklommen, zodat ik de 1581 meter hoge pas bij de ‘wolkenrots’ in volle vaart kan bestormen. Als Dirk hetzelfde doet, wordt het krachtsverschil al gauw duidelijk: hij rijdt zo snel bij me vandaan dat het lijkt alsof ik stilsta. Als mijn benen konden praten, zouden ze nu jammeren van de pijn. Toch schakel ik nog eens op voor een sprintje wanneer de top van de pas in zicht komt. Vanaf de parkeerplaats op de pas kijken we uit over de iconische rots onder een helderblauwe lucht met witte wolkenstrepen.

Dirk gooit het tempo nog eens omhoog als we door een hoogvlakte met pijnboombossen rijden richting het dak van het eiland. Als hij vlak onder de top nog een sprintje inzet, moet ik laten lopen. Vlak boven me zie ik dan al het militair station op de top van de klim liggen. Als de weg een laatste slinger om de berg maakt, pers ik er met mijn laatste kracht nog een sprintje uit. Na bijna 50 kilometer klimmen geeft de ‘sneeuwberg’ zich dan eindelijk gewonnen.

"Hij rijdt zo snel van mij vandaan dat het lijkt alsof ik stilsta."

We toosten met een blikje fris, terwijl we op een muurtje neerploffen om het uitzicht in ons op te nemen. Voldaan kijken we uit over de groene hoogvlakte, de markante Roque Nublo en in de verte de Teide-vulkaan op buureiland Tenerife, waarvan het silhouet als een vale streep aan de horizon ligt. De lange afdaling naar de kust kan nog wel even wachten.