Column: zombie

Het onderscheid met andere fietsers zie je slechts van dichtbij. Handen met witte knokkels die venijnig het stuur omknellen. Een holle, bijna gehypnotiseerde blik in de ogen. Niet in staat tot ook maar enig sociaal contact met z’n directe omgeving. Volledig opgaand in z’n eigen wereldje waarin het draait om zo hard mogelijk te trainen.

"De wielerzombie houdt niet van regels, vooral niet van gedragsregels en bedreigt onze sport."

De wielerzombie is rücksichtlos, voelt zich superieur en heeft lak aan alles en iedereen die hij op zijn weg tegenkomt en dat ene bepaalde doel in de weg staat. De wielerzombie vermijdt oogcontact met andere weg of bosgebruikers, groet doorgaans niet of geeft in plaats daarvan een harde schreeuw af. Hij haalt je in op plaatsen waar dat eigenlijk niet kan, rijdt je van het pad zonder excuses te maken. De wielerzombie houdt niet van regels, vooral niet van gedragsregels en bedreigt onze sport.

In werkelijkheid zijn ze gelukkig maar met weinig, maar helaas zijn er nog altijd zombies genoeg om het imago van de sport te besmeuren en de beleving van honderden, soms duizenden racefietsers of mountainbikers in gevaar te brengen. Wat de reden ook mag zijn voor dit gedrag - er is niets mis met hard trainen en op hoge snelheid fietsen - er bestaat alleen nooit een excuus voor asociaal gedrag op de fiets. Ondanks verschillende gedragscampagnes blijft het probleem terugkomen. Uit onderzoek blijkt dat we ons niet alleen ergeren aan asociaal gedrag van andere fietsers, maar ook aan het gedrag fietsers uit het eigen groepje. Hoogste tijd voor een aanpak die in dit tijdperk van social media misschien wat ouderwets lijkt: het gesproken woord. Als gedragsregels betuttelend zijn, wees dan een vent, wees een goed voorbeeld en durf iemand aan te spreken op zijn gedrag.