Column: een nieuwe lente

Het is ook de eerste lente na twee jaar lockdowns en dagelijkse statistieken over sterfgevallen en besmettingen. Een periode die heel ongemerkt ten einde is gekomen. Niet volledig, het virus waart nog rond; maar de crisistijd is voorbij.

Wat best vreemd is eigenlijk. De meest ingrijpende maatregelen van de Nederlandse overheid ooit, denk ik, zijn ten einde en in de laatste persconferentie horen we een minister mega monotoon zijn laatste berichtjes voorlezen. Wat mij betreft was zijn stem het laatste geluid van de winter.

"Helaas is niet alles pais en vree"

De Oekraïense vlag die menig Nederlander ophangt herinnert ook aan de meest verschrikkelijke lente die je kunt voorstellen. Steden die worden platgebombardeerd, vrouwen die voor de ogen van hun kinderen worden verkracht met een pistool op hun gezicht en vele vierkante kilometers door de Russen verlaten land vol mijnen die zeggen: ‘De oorlog is nog lang niet over, ook als wij allang zijn vertrokken.' Vreselijk. Laten we hopen dat deze oorlog snel voorbij is.

"Het is bijna gênant als je bedenkt dat hier wandelaars en fietsers niet eens een stuk bos kunnen delen met elkaar"

Dat er middelvingers worden opgestoken naar elkaar en dat je soms wordt begroet met een boos gezicht dat zegt: ‘Wat jammer dat jij hier ook bent.' Laten we ons diep schamen en de lente gebruiken voor een kleine wederopstanding. En dan vooral die van de aardige medemens. Dan is het echt lente. Hopelijk zelfs een eeuwige lente.

_{Tekst: Christiaan Warger; actief als schrijver, spreker en oprichter van Gravelrides.cc}