Column: Donkergroen

Voor de bouw van een prachtige mountainbikeroute heb ik ooit met een boswachter samengewerkt waar ik met veel plezier op terugkijk. Het project liep in de voorbereiding eerlijk gezegd een beetje stroef. Toen we in de uitvoeringsfase kwamen en hij, de boswachter, mijn contactpersoon werd, was ik onzeker of onze samenwerking zou leiden tot de route die ik voor ogen had.

Maar het ijs was gelukkig al snel gebroken. Ik zag in dat ik te maken had met een realistisch en pragmatisch man. Zo liet hij weten dat hij ervan bewust was dat alleen een mooie mountainbikeroute zou leiden tot het gewenste regulerende effect: mountainbikers op de route en niet zwervend door de natuur op zoek naar mooie paden.

"Bescherming van de natuur door de aanleg van een prachtige mountainbikeroute"

Hij had waarschijnlijk ook snel in de gaten dat mijn interesse verder ging dan het creëren van mooie flowy singletracks, ongeacht de gevolgen voor de natuur. Zo kregen we respect voor elkaar. Meestal vlag ik nieuwe singletracks alleen uit en komt de boswachter zo nodig later mijn werk controleren. Maar bij hem deden we het samen. Hij liep dan zo’n 20-50 meter voor me uit, speurend naar zeldzame planten en de sporen van dieren. Zo nu en dan kwam er een schreeuw uit de verte, waardoor ik weer wist welke kant ik op moest. Ik let altijd op de flora en fauna en cultuurhistorische elementen, maar nu kon ik me nog meer concentreren op het creëren van de perfecte flow.

"Ik heb veel van hem mogen leren"

In de terreinwagen en daarbuiten wisselden we allerlei wetenswaardigheden over ons vak uit. Binnenkort gaat hij met pensioen en kan dus buigen op een enorme ervaring. Ik heb veel van hem mogen leren. Zo hebben we, ondanks stringente voorwaarden met het oog op de natuur, een prijswinnende mountainbikeroute gebouwd. Als routebouwer koester ik nog steeds de momenten waarop we in het bos bezig waren. Op zulke momenten heb ik het mooiste vak ter wereld!

Auteur: Patrick Jansen