Column: De zijlijn

Soms rijdt de auto zelfs met één wiel over de witte lijn aan de andere kant. Met nog meer afstand dus dan de 1,5 meter die opvoedkundige borden propageren. Bovendien neemt de automobilist meestal ook wat snelheid terug. Allemaal heel prettig. Mijn duim gaat dan ook vaak omhoog. 

Ik blijf bewust wel binnen de witte zijlijn en ga niet standaard op het extra asfalt aan de zijkant. Je bent geen lantaarnpaal, gedraag je dan ook niet als een lantaarnpaal. Ga je wel over de witte zijlijn rijden, dan kan dat de automobilist verleiden geen rekening met je te houden. Probeer het maar uit en merk het verschil.

"Je moet wel duidelijk maken dat je echt betrouwbaar bent en goed om de bocht kijkt"

Natuurlijk houd ik een schuin oog op eventueel tegenverkeer. Mocht een achteropkomende automobilist daarom mij wat krapper passeren, kan ik alsnog verder naar rechts gaan. Vanwege de hogere snelheid neem ik bergaf dezelfde ruimte als een motorrijder, om goede bochtlijnen te kunnen rijden en manoeuvreerruimte te hebben. Je moet wel duidelijk maken dat je echt betrouwbaar bent en goed om de bocht kijkt. Je kijkt even achterom: ‘Ik heb je gezien’. Vingertje: ‘Attentie!’ Armzwaai: ’Ga er maar langs’. Automobilisten reageren dankbaar met een handje of dubbele knipperlichten. Gelukkig niet vaak met een 'dankjewel!'-toeter. 

Attent en sociaal

Groepen fietsers in Spanje geven mij niet de indruk veel rekening te houden met automobilisten. Gezellig twee aan twee babbelen en de automobilist daarachter maar wachten, tot hij zelf kan zien dat hij er langs kan. Ritsen? Niet echt. Mooi daarom om in Pamplona een groep te zien die dat allemaal wel attent en sociaal doet. Een volledig vrouwelijke groep, elkaar en ander verkeer rustig en efficiënt coachend. Natuurlijk, in Spanje wordt veel minder gefietst dan in Nederland en is er ook minder autoverkeer. Een goed samenspel van alle verkeersdeelnemers is dan niet zo urgent. In Nederland en ‘geannexeerde’ fietsgebieden als de Ardennen kunnen we niet zonder.