Column Bram Tankink: Zoals fietsen bedoeld is

‘Wat een parcours! Wie heeft dit uitgezet?’, vraagt een deelnemer. Ik koel af in een opblaasbadje vlakbij de finish van de Grenspalenklassieker Xtreme Episch Limburg. Nog voordat ik kan antwoorden, schiet de kramp in mijn been. Sinds ik gestopt ben als profwielrenner heb ik niet meer zo afgezien. O toch wel, tijdens de Xtreme van vorig jaar, maar dat was anders. Dat was een uitputtingsslag. Nu eiste het parcours in combinatie met de hitte zijn tol. Uiteraard had ik de routes van deze meerdaagse tocht zelf uitgezet en ik wist wat ons te wachten stond. Maar door de hitte was het evenement andere koek.

Mede-organisator Bjorn en een aantal vrijwilligers reden af en aan om deelnemers op te halen die door de hitte bevangen waren. Van de 120 gestarte gravelaars wisten slechts twintig deelnemers het hele parcours van 275 kilometer af te leggen. Wat op zich heel jammer was, want ik had het mooiste en zwaarste stuk voor het einde bewaard. Van de deelnemers aan de wegroute haalden velen wel de finish.

De volgende dag zou er nog zo’n helse etappe op het programma staan. 250 kilometer over de weg of gravel, mét een hoop klimwerk. Maar wegens dreigende code oranje besloten we de route voor de helft in te korten. De Xtreme maakte daarmee zijn naam waar. Ik heb altijd gedroomd van het maken van een tocht waarbij je fysiek en mentaal tot het gaatje moet gaan, maar waarbij het nog steeds gezellig is en er ’s avonds tijd is voor ontspanning en een biertje om de verhalen met elkaar te delen.

En dat lukte met dit weekend. Slapen op een door ons ingerichte camping. Een pizza avond met wielercafé, een social ride, live artiest, barbecue en hottubs om in te ontspannen. Voor mijzelf de ingrediënten voor een perfect fietsweekend. Dit smaakt naar meer. Het hoofdgerecht van de grenspalenklassiekers was warm en op smaak.

Na een hoofdgerecht wacht uiteraard het toetje. En dat is zwaar en zoet. Startend bij grenspaal elf rij je diep de Ardennen en de Eifel in langs elf stuwmeren over de mooiste gravelwegen. De deelnemers van vorig jaar wisten vooraf niet dat je startend vanuit Nederland zo’n mooie tocht kon maken. Je waant je immers ver in het buitenland en komt vrijwel niemand tegen. 

Het mooiste van al deze tochten is dat we steeds meer vaste deelnemers krijgen. Dat zorgt voor verbinding en gezelligheid en mooie verhalen. Precies zoals fietsen bedoeld is.