Clubheld: Roland Draaijer

Het zijn slechts vier woorden: “Plezier is de basis”. Geschreven door Annemiek van Vleuten, één van de bekendste leden van wielervereniging Ede. Met een zwarte stift schreef zij dit op één van haar roze leiderstruien uit de Giro d’Italia. Voorzitter Roland Draaijer is er trots op: “Duidelijker kan ik het zelf niet zeggen. Fietsen met een glimlach, daar draait het om bij onze club.”

Als jonge jongen was Roland altijd buiten te vinden, bezig met van alles en nog wat. Hoewel hijzelf voetbalde, volgde hij ook het wielrennen. Zijn grote held was de Ierse alleskunner Sean Kelly. “Het leek wel of hij uit graniet was gebeiteld. Kelly straalde voor mij zoveel energie en verbetenheid uit. En wat ik zo mooi vond, hij gaf nooit op.”

Roland verruilde het voetbalveld voor een racefiets en begon zelf wedstrijden te rijden. Hij merkte al snel dat niet altijd de sterkste wint, maar vaak de slimste. Zware koersen met veel wind en waaiers, daar lag zijn kracht. En het dan afmaken in de sprint. “Ik heb altijd gefietst bij WV Ede. Ik vond het leuk dat we veel samendeden en plezier hadden.”
 

Kabbelen

WV Ede heeft zo’n 400 leden, waaronder een aantal oud-wereldkampioenen en Olympische sporters. Op vier avonden in de week wordt er getraind op het eigen clubparcours. “Als onze leden, zeker de kinderen, hun best hebben gedaan en bijvoorbeeld na het mountainbiken zo smerig mogelijk weer naar huis gaan, maar met een grote lach op hun gezicht, dan doen we het goed als club.”

Door een hartspierziekte moest Roland zelf stoppen met wedstrijdrijden, maar hij bleef als bestuurslid en later voorzitter wel actief betrokken bij de club. “Ik werkte toen bij NOC*NSF en hield me bezig met sportaccommodaties. Wat ik daar heb geleerd over sportbeleid zet ik nu in bij onze club. Als je hetzelfde blijft doen als je altijd hebt gedaan, dan red je het op een gegeven moment niet meer.”

Het ging jarenlang goed met de club, iedereen was tevreden. Dat was precies waar Roland voor waarschuwde. “Als alle leden tevreden zijn, dan klopt er iets niet voor mijn gevoel. Dan gaat het kabbelen. Ik wilde dat we meer zouden zijn dan alleen een lokale fietsclub met leden, ik wil graag het fietsen meer zichtbaar maken in Ede en omstreken.”

Geen toertocht

Eén van de ideeën om het anders aan te pakken, leidde tot mountainbikeclinics voor leerlingen van basisscholen en voortgezet onderwijs uit de buurt. “Er zitten balansoefeningen bij en kinderen leren beter kijken op de fiets. We geven ook fietscursussen aan allochtone vrouwen. Deze initiatieven dragen bij aan de algehele verkeersveiligheid in Ede. We kunnen als club wel wachten tot mensen lid worden, maar wij kiezen voor een andere aanpak. We treden actief naar buiten met dit soort initiatieven.”

WV Ede heeft bewust geen sponsors aangetrokken, want de club wil niet afhankelijk zijn van sponsorbijdragen die kunnen fluctueren. De club organiseert geen eigen toertochten meer, onder meer vanwege de gestegen kosten. In plaats daarvan bieden ze bedrijven een compleet verzorgde dag aan voor werknemers met de Honderdduizend Tocht. “Dat is een tocht van 100 kilometer en 1.000 hoogtemeters, met pasta na afloop. Een heel leuke dag, die zorgt voor inkomsten voor de club.” Het vergt tijd en inzet, maar WV Ede toont aan dat de weg naar vernieuwing en openheid de moeite waard is. “Ik kan het iedere club aanraden: stel je open en durf te veranderen.”

_{Tekst: Merijn Heijne
Beeld: Michiel Maas}